Hallo allerliefste lezers, hier zijn we weer met een nieuwe update! Zoals beloofd eerst even een recap van de avonturen van Arno en Robèr in Dakar: inderdaad, een avontuur was het zeker. Te beginnen bij onze heenreis: om 7u vertrekken, met 8 in een sept-placer, een zieke chauffeur, vijf keer overstappen, 10u lang getuft over half geasfalteerde, half gemolesteerde wegen. Ondanks de suboptimale omstandigheden, moesten we ons hoofddoel natuurlijk niet uit het oog verliezen: namelijk de betaling die al euhmm DRIE maanden betaald was, maar nog niet door de oneindige bureaucratische systemen was geraakt, te finaliseren. Dus, met de moed der wanhoop, werd er weer veel, heel veel gebeld.

Gelukkig konden we in Dakar rekenen op één van onze contacten uit Bagaya. Hij zou voor ons een herbergement regelen.  Aangekomen in Grand Yoff (een levendige wijk bewoond door locals), werden we geleid naar onze slaapplek: een atelier voor sekswerkers aka een HOERENKOT! We hielden ons hoofd en de rest van ons lichaam koel (we moesten natuurlijk professioneel blijven), en wimpelden het voorstel af. Het alternatief was bij Bacary thuis slapen. Een soort huis/appartement met negen kamers, waar ongeveer 30 jonge mensen wonen, die allemaal van het platteland komen om wat geld bij elkaar te scharen. Wij mochten ons leggen in de woonkamer naast de kamer van de ‘uitbaters’. Nadat we buiten, midden in een miljoenenstad, nog wat thee dronken, gingen we met een bang hartje slapen.

De volgende morgen stonden we vroeg op om samen met de leverancier naar de bank te stappen. Maar op het moment van vertrek, gebeurde er iets onwaarschijnlijk, bijna goddelijk: er kwam een Whatsapp berichtje binnen met de volgende combinaties van letters en woorden om de verlossende zin te vormen: ‘le virement est arrivé’…  

Om een lang (Dakar-) verhaal kort te maken; we konden nog enkele dagen genieten in de hoofdstad. Oké er was ook nog iets mis met de batterij en we moesten nog een helse terugrit doorstaan met al onze componenten, maar die platte kakzooi gaan we jullie besparen.  

Om de terugkomst van Robèr en Arno goed te vieren, nodigde Banna (de vrouw des huizen bij Robrecht) ons uit om pannenkoeken te komen eten. Ja, dat heb je goed gelezen: echte lekkere pannenkoeken, met suiker en honing voor de liefhebbers! Robrecht was in zijn nopjes en bakte zoveel pannenkoeken dat alle kinderen van het quartier ook langskwamen om mee te genieten.

De volgende dagen vielen we terug in ons vertrouwde ritme: klussen in het dispi, rijst eten, rondwandelen in Bagaya, vergaderen, zeveren met de locals, kaartspelletjes spelen, voetballen, badmintonnen … We trokken samen met Dionsoba, de verantwoordelijke voor de ijsverkoop, nog een dag naar Ziguinchor om spullen voor de ijsverkoop aan te kopen. Diezelfde avond was er een optreden in de foyer: Ibou le fou, een bekende artiest uit de regio kwam het beste van zichzelf geven. Een concert in Bagaya, dat gebeurt zeker niet iedere week! Dit was niet het traditionele gedans en gezang dat we gewoon zijn hier, maar we pasten ons snel aan. Zo snel zelfs dat Arno en Robrecht tegen het einde van de avond dansend op het podium stonden 😉.

Ook was het tijd voor onze langverwachte 7-kamp. Al sinds het begin van ons verblijf hier dagen Arno en Stef elkaar uit voor een all-round sportevenement, er werd al veel gediscussieerd over welke disciplines zeker aanwezig moesten zijn, wie waar een voordeel bij zou hebben en wat de beste tactieken zijn. Op een bewolkte namiddag trokken we naar het strand van de rijstvelden om deze discussie voor eens en altijd tot een einde te brengen. Op het programma stond: pompen, sprint, werpen, verspringen, optrekken, een hindernissen parcours en planken. Grenzen werden verlegd en verwachtingen overtroffen. De eindstand was nipt, maar er kan natuurlijk maar één winnaar zijn. Het was l’homme de Kagout, l’amin Badji, de man met drie verloofden … STEF die met het gouden plak ging lopen!!

Na ons goed uitgeleefd te hebben, hervatte we het werk in de poste de santé. Dat, nadat de batterij tot in Bagaya geraakt was, alles van een leien dakje zou lopen, is te veel gevraagd, dat weten we. Maar waar we deze merde aan verdiend hadden, is ons onbekend ☹Kort samengevat: missende kabel, veel belletjes met de leverancier, kapotte Cerbo, ontbrekende connectoren, kabel geleverd in foute stad én de verkeerde kabel, nog eens ontbrekende connectoren, een systeem dat niet aan de praat te krijgen leek… Op het moment dat we alle vier een rampenscenario in ons hoofd hadden, begon de donkere donderwolk dan toch op te klaren. Stapje voor stapje konden de problemen opgelost worden, al werd hier ons engelengeduld (en de knaagkunsten van Arno (vaaagggg)) serieus op de proef gesteld. Op zaterdag 13 augustus omstreeks 14h25 was het dan eindelijk zover. De laatste DIP-schakelaar werd goed gepositioneerd en … HET MARCHEERT! We kunnen u trots mededelen dat op dit moment alle lampen, frigo’s, ventilators en stopcontacten werken op zonne-energie!!

Tussendoor is ook onze ijsverkoop officieel van start gegaan! Voor de eerste verkoop trokken Joke en Robrecht samen met Dionsoba naar een doopfeest in het dorp. In werkkleren naar het doopfeest gaan, was absoluut niet oké volgens de familie van Joke, ze kreeg een jurk en sandalen te leen van de zussen en leerde poseren als een echte ‘Diola’ van de andere vrouwen in huis. Het feest was een gezellige bijeenkomst van familie, vrienden en buren die een hele dag duurde. Al snel hadden de kinderen onze superlekkere ijsjes in de mot, werden de mama’s aan de mouw getrokken om een centje te geven en vlogen de ijsjes de deur uit. De volgende dag trokken we met grotere ambities naar Balinghore, een naburig dorpje waar op dit moment een groot initiatiefeest bezig was. Op dit evenement lopen duizenden toeschouwers rond, een ideale plaats dus om onze ijsjes aan de man te brengen!

Onze tijd in Bagaya kortte snel op en we profiteerde volop van het samenzijn met onze families en de kinderen in het dorp. We speelden een voetbalmatcheke op het terrein naast de rijstvelden, gevolgd door een frisse plons in het aangrenzende stroompje. Stef en Joke bereidden voor hun families een Europese schotel: spaghetti bolognese! Deze werd met veel smaak opgegeten 😊.

Na een prachtige ervaring en een operationele installatie was het dan tijd om afscheid te nemen van onze familie, de buren, de elektriciens en alle anderen mensen die ons verblijf in Bagaya zo ontzettend aangenaam hebben gemaakt. Het zo nauw samenleven met het gezin, discussiëren, cultuurverschillen ontdekken, leren van elkaar… er is zeker voldoende om op terug te blikken. Uiteindelijk vertrokken we met een dubbel gevoel vertrokken richting Dakar, om terug te keren naar België.

Big love y all

Frum us four

Humasol