Ons vorige verslag eindigde met een positieve ingesteldheid: we kennen het dorp redelijk goed, hebben een vertrouwd plekje in onze gezinnen, voldoende mensen zijn op de hoogte van onze plannen hier en iedereen is geïnteresseerd en positief over het plaatsen van de zonnepanelen. Zondagvoormiddag werd er een obstakel op ons rooskleurige pad gegooid, en wat voor een.
Om ervoor te zorgen dat onze zonnepanelen voldoende zonlicht zouden hebben, besloten we samen met de AJB om twee bomen achter het dispensarium om te kappen. Zo gezegd zo gedaan, iemand klom hoog in de boom om er een touw vast te binden, daarna werd de stam vanonder gekapt met een bijl. We probeerden zelf ook te helpen, maar het klungelig gekap van Joke en het vakkundig, doch vrouwelijke gekap van Stef kon duidelijk niet op tegen de expertise en handigheid van de mensen hier. Zonder veel problemen werd de eerste boom geveld. Pas bij het tweede exemplaar werd het echt spannend. Na serieus kapwerk in de stam begon de boom naar de verkeerde kant te hellen. De mankracht die aan het touw stond te trekken om de boom alsnog naar de juiste kant te leiden, kon het probleem niet meer ongedaan maken. BAM. Boom op het dispensarium.
Gelukkig was het dispensarium onbemand en zijn er geen gewonden gevallen. Wel een serieuze krater in het dak, stukken van de muur afgebrokkeld, enkele elektriciteitsdraden los en kapot. Veel vragen popte op in onze verbaasde hoofdjes: hoe gaan ze dit ooit oplossen? Is er geld voor de reparatiewerken? Kan ons project nog wel verder gezet worden? De Bagayanen zelf zijn gelukkig onvoorwaardelijk positief! Ze stelden ons gerust dat ze zo snel mogelijk alles zouden repareren, de zonnepanelen moesten zeker nog geplaatst worden want ‘het is allemaal niet zo erg’. Ze bleken gelijk te hebben: enkele dagen later was de boom weggehaald, het puin opgeruimd en het dak opnieuw gerepareerd. Hoewel er nog veel werk aan de winkel is, is het dispensarium opnieuw operationeel!
De volgende dagen verliepen redelijk vlot: de zonnepanelen werden geleverd, we konden aan de slag met het plaatsen van het kader in de grond en het leggen van de nodige kabels. Hiervoor moesten we opnieuw een hele hoop putten graven, maar dat hebben we ondertussen in de vingers :p. Stopcontacten plaatsen, lampen installeren en vervangen, beton maken … we konden rekenen op veel hulp van de plaatselijke bevolking, zowel jong als oud. Tussendoor woonden we nog enkele vergaderingen bij, met als doel iedereen op de hoogte stellen wat onze plannen zijn én ook op zoek te gaan naar helpende handen voor het economische deel van het project: een ijsjesverkoop.
Hoewel we dus snel vooruitgang boekten, stuitten we nog op een groot probleem. Door een misgelopen betaling van België naar Senegal en de slechte communicatie tussen de banken van de twee landen was onze overschrijving nog steeds niet terecht op de juiste rekening. De dagelijkse belletjes naar Aliou in Dakar, de firma zelf, de Senegalese bank én de Belgische bank leken geen effect te hebben. We werden van het kastje naar de muur gestuurd, niemand leek écht te weten waarom een simpele overschrijving zo lang kan duren. Frustrerend, erg frustrerend. Terwijl we wachtten op concrete info van de KBC en de CBAO (Senegalese bank), beslisten we er een weekendje tussenuit te gaan. Vrijdagochtend vroeg vertrokken we met een minibusje richting Bignona, waar we een sept-placer namen naar het vissersdorpje Kafountine. Hier overnachtten we in een huisje pal langs de oceaan. Toeristen zijn er weinig op dit moment van het jaar, we hadden het hele strand voor ons alleen. Hoogtepunten: boottocht naar ‘l’ ile des oiseaux’, tussen de mangrovebossen door naar een afgezonderd dorpje op een eiland. Heerlijk zwemmen in de Atlantische oceaan (en verbranden), eindelijk nog eens (semi-)westers eten, dolfijnen spotten op de rivier de Casamance, veel lachen en belachelijk doen, bezoekje aan de artisanale markt in Ziguinchor. Vooral even dat echte vakantiegevoel opzoeken en enorm genieten!
Vakantie of niet, onze componenten op tijd op de juiste plaats krijgen blijft prioriteit, er werd dus heel wat afgebeld op onze kleine trip. Terug in Bagaya werden alle opties even op een rijtje gezet, we besloten dat het nodig was om zelf naar de bank in Dakar te stappen. Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag vertrokken Arno en Robèr naar Dakar, Stef en Joke bleven in Bagaya om de werken verder te zetten.
In Bagaya klusten we rustig verder. Vrijdag was het hier (nog maar eens 😉 ) feest! Een hoop dansende, zingende en muziek makende mensen wandelden als een stoet door de stad. Bij enkele huizen stopte de mensenmassa en werd er nog sneller gedanst en harder gezongen. Iedereen leefde zich uit, ambiance verzekerd! Ook werd er vuurwerk afgestoken, alez ja, buskruit met wat takjes in. De veiligheid hiervan werd door Stef kritisch geanalyseerd, conclusie: beter zo ver mogelijk van weg blijven en je oren bedekken.
Bij het gezin van Joke is er ontzettend veel familie op bezoek: tantes en nonkels, neven en nichten, zonen en dochters van overal in Senegal, Gambië en Frankrijk! Gezellige drukte in huis, altijd wel kinderen die aan het rondhollen zijn, vrouwen die koken, kuisen of keuvelen en veel mensen die ons een woordje Diola willen bijleren 😊 Het kaartspel ‘Presidenten’ blijkt een heuze hit te zijn!
Voor de update van de mannen in Dakar zullen jullie moeten wachten tot een volgend verslag 🙂
A be niké!
Xoxo team Bagaya