African time… Laten we dit als excuus gebruiken voor het uitblijven van een nieuwe update over ons project. Wij -Olmo, Jeroen en Annelies- zijn intussen immers veilig aangekomen in België. Om deze blogtekst toch mooi af te sluiten, vertellen we hieronder een korte samenvatting van de laatste weken in Kameroen.
Toen we ons vorig blogbericht postten, zaten we – volgens Marie Paule – aan reeds 50 % van het projectwerk. Een lichte overschatting, zo bleek… Enthousiast als we waren, schetsten we op een heel precieze manier hoe het frame voor de zonnepanelen er moest uitzien. Even later werd ons plan de deur uitgeschopt en werd een totaal andere constructie neergepoot. Om dit ietwat doorbuigende staketsel functioneel te maken, riepen we er toch maar even de lasser bij. Vervolgens installeerden we in een mum van tijd de 14 zonnepanelen en sloten ze aan. Daar lagen ze dan, te blinken in de zon en zichtbaar vanop de top van de heuvel. “Il y a du courant!”, luidde het eerste euforiemomentje. In tussentijd werden de resterende meters gegraven, waaronder ook de 1 m diepe gleuf dwars over de weg. Ook hier maakten we opnieuw kennis met het concept van ‘dubbel werk’. De opdracht om recht te graven leek ons immers vrij eenduidig, maar was voor de uitvoerder zelf toch voor interpretatie vatbaar.
Ons project begon steeds meer vorm te krijgen, toen we de kraantjes installeerden. Opnieuw volgden Martin en Nola ons op de voet en creëerden zes mooie gebetonneerde waterplekjes.
Het laatste deel, de installatie van de pomp, was bijna in zicht. Laat ons echter even terugkeren naar de goed aangesloten reservoirs, althans dat dachten we. Ons oorspronkelijke idee om de leidingen met lijm en siliconen vast te maken aan de reservoirs, bleek niet zo waterdicht. De oplossing: iemand moet en zal ín de reservoirs kruipen. Maar wie? Deze keer was het ‘kleine’ Martin die zich kandidaat stelde. Een beetje ongerust overschouwden we de hele gebeurtenis, maar uiteindelijk kwam deze topkerel er toch heelhuids vanaf.
En ja, dan zijn we eindelijk aan dé motor van ons project beland: de zonnepomp itself. Die moest en zou ter vervanging van de huidige handpomp dienen. Hiervoor moest echter de handpomp met 45 m lange leiding uit de boorput gehaald worden. We zouden er wel een boek over kunnen schrijven hoe dit uiteindelijk gebeurd is. Het belangrijkste is echter dat die pomp eruit geraakt is. En die andere -de zonnepomp- erin. Toen ook schoon en proper water uit de kraantjes begon te stromen, was het voor ons helemaal goed! We waren er in geslaagd om water uit kraantjes te laten stromen, en dat was voor ons het absolute hoogtepunt van het project. De dimensionering klopte, de pomp was sterk genoeg en al na één week bleken de reservoirs van 15 000 l volledig vol te zitten.
Tussen al het werk door, namen we even pauze en brachten een bezoekje aan het ziekenhuis van Ndom. Het was even slikken, toen we de verschillende zaaltjes bezochten. Al het nodige was voorhanden. Er waren slechts twee problemen en laat dat nu wel de twee belangrijkste noodzaken zijn in een ziekenhuis. We spreken hier over elektriciteit en water. Hoe kan bloed bewaard worden als het niet gekoeld kan worden? Hoe kan een wonde goed verzorgd worden als er geen water voorhanden is? Hoe voer je een echo uit als je het echo apparaat niet aan de praat krijgt? We hadden er even geen woorden meer voor en worden er nog altijd stil van…
Gelukkig werd het ultieme doel uit vorig blogbericht toch een feit. We kregen een barbecuetje en heel wat vers gevangen vis toegestopt. Het geroosterde visje was heerlijk! Langzaam maar zeker naderde het einde van ons project. Vlug leidden we nog een team van vijf man op voor het toekomstige onderhoud van de installatie. Eén dag later, 24 augustus stond ons afscheidsfeest gepland. Iedereen was blijkbaar uitgenodigd: het hele dorp, het comité, de sous-préfet en … de televisie! Het was een dag van traditioneel afscheid nemen, aangevuld met wat speeches en een reeks bedankingen. We ontvingen een grote houten sleutel, die symbool staat voor het altijd welkom zijn in Nko’o en omstreken. Vanaf nu waren we échte Logmaï-ers! Hoe die dag uiteindelijk op de televisie aan de Kameroense bevolking is getoond, weten we tot op de dag van vandaag niet. Hopelijk krijgen we dit ooit te zien zodat wij elkaar ervan kunnen verzekeren wat voor een groot project we tot een goed einde hebben gebracht. Dan kunnen we elkaar herinneren aan twee zware, maar mooie maanden, ergens in het midden van niets, in Kameroen.
Humasol