Gegroet liefste lezers van het thuisfront! En ook gegroet aan onze Deense volgers! Mange tak for at følge os så trofast, og ønsker dig en gunstig høst!

We zijn ondertussen al in week 5 van onze tijd in Rwanda, wat betekent dat we officieel over de helft van ons project zitten. De tijd vliegt, en niet zonder gevolgen! Ten eerste ligt de nationale voorraad prinsenkoeken op een historisch laagtepunt, een fenomeen waarover in de wandelgangen wordt gefluisterd dat het wel eens de oorzaak voor het uitdoven van de ebola crisis in Goma zou kunnen zijn… Elk nadeel heb z’n voordeel!

Verder was deze week dan ook onze laatste kans om nieuwe experimenten op te stellen waarvan we zelf de resultaten nog min of meer zouden zien. Die kans konden we niet laten liggen. Een eerste concept dat we nog wilden testen was de tweezijdige inoculatie, een methode die we vorige week leerden kennen tijdens ons bezoek aan Kigali Farms en die het incubatieproces mogelijk een stuk sneller kan doen verlopen. Nadat ook deze tubes een plek kregen in onze stilaan impressionante zaal van groeiend mycelium kregen we het bericht dat de nieuwe incubatiekamer -waaraan al sinds het begin van ons verblijf hier gewerkt wordt- klaar was. Omdat het belang van hygiëne bij het kweken van eetbare zwammen niet overschat kan worden trokken we de rest van de week uit om deze een grondige poetsbeurt te geven.    

Aan het einde van de week was er weer goed nieuws! Van een deel van de zakken die we in de eerste twee weken van ons verblijf maakten was de incubatiefase voltooid. Deze konden we dus gebruiken voor opnieuw een ‘allerlaatste’ experiment: in een eigen geïmproviseerde moestuin uit deze zakken mooie eetbare oesterzwammen te doen groeien. De zakken werden uitgepakt en met een dikke laag modder en heel veel liefde bedekt. Als alles goed gaat hebben we over een week of twee de eerste oogst van onze volledig biologische-zelf geproduceerde-organische-koolstofneutrale-werkelijk briljante- zwammen.

Waarschijnlijk vermoedt u dat we onszelf na ons een week kreupel te kuisen een rustig weekend hadden gegund. Niets is echter minder waar. Zaterdag stonden we bij het ochtendgloren vastberaden klaar voor een volgende fysieke uitdaging, een op twee wielen deze keer. Op het programma stond een tweedaagse mountainbiketocht door de heuvels langs het Kivumeer. Al zigzaggend rond de inheemse viervoeters en over losliggend vulkaandebris (lees: lava) werden menige cols overwonnen. Dit ondersteund door het geschal van aanmoedigingskreten zoals ‘MUZUNGUUUUUUS’ of het door ons zo geliefde ‘Gimemoney’. Tussen het zweten door was er gelukkig voldoende tijd om te genieten van alle natuurpracht die dit land te bieden heeft.    

De voorbije weken lag, behalve onze experimentele batches, de productie van het bedrijf stil om te focussen op de bouw van de nieuwe incubatiekamer. Nu deze afgewerkt en grondig geboend was kon er terug in actie geschoten worden. Het plan was ambitieus, gedurende deze week de volle 1500 tubes prepareren. Het beloofde een heftige week te worden en Arthur was nog niet helemaal gerecupereerd na het ook al inspannende weekend. Hij besloot dan ook een extra dag in zijn bed te blijven liggen terwijl in Kigufi de eerste 500 zakken al werden gevuld en gepasteuriseerd. Gelukkig was vanaf woensdag iedereen opnieuw van de partij want voor de inoculatiestap was elk paar handen van goudwaarde. Samen met Leo, Sandrine en zelfs manager Theogène vormden we een zeskoppige machine van industrieel niveau. Gesteund door opzwepende muziek van onder meer Jan De Wilde en Phil Collins legden we een efficiëntie aan de dag die maar zelden wordt bereikt op het Afrikaanse continent en omstreken. Zo ging het de rest van de week verder tot we uiteindelijk afklokten op bijna 2000 tubes die nu liggen te blinken in het gloednieuwe gebouw.

Zaterdag werden de batterijen opgeladen met een dagje aan het strand. Een bende luidruchtige Britten die had besloten om om half tien ’s morgens in de whisky te vliegen maakte een dutje echter onmogelijk. Met muzungus niets dan last. Thanks Boris. Dan daagden we maar enkele locals, gelukkig net zo competitief als wij, uit voor een spelletje beachvolleybal. Zondag stond nog een voormiddag werken op het programma. In de tuin van de Adventist Church van Gisenyi installeerden we een klein huisje waar oesterzwammen in gekweekt zullen worden en dat tegelijkertijd dient als manier om het product bekend te maken bij de kerkgangers. Leden van de Adventist Church eten namelijk zeer weinig vlees, onze zwammen zouden dus wel eens een uitstekende aanvulling bij hun dieet kunnen zijn. Tot zover onze avonturen en tot de volgende keer. Vi ses snart og tak (das voor de Denen)!

Humasol