Grote Sarah hebben we net uitgewuifd. Nu blijft er alleen nog een kleintje over samen met Gilles en Lien. Morgen vertrekken zij om Oeganda verder te verkennen. Sara en Lien komen daarna nog even terug om de puntjes op de i te zetten. In deze blog van ons allen samen zetten we op een rijtje wat ons de laatste weken bezighield.
We wilden natuurlijk ons beste beentje voorzetten om nog zo veel mogelijk gedaan te krijgen. We nemen jullie even mee door onze planning. Ten eerste spraken we in onze vorige blog over het bezoek aan een plastiek recycleer fabriek. Met de hoed in de hand, komt men door het hele land, wordt wel eens gezegd: via sociaal doen, veel lachen, handjes geven en een mondje Luganda, hadden we het contact gekregen van een hoge pief in zo’n fabriek. Die hoge pief bleek een sympathieke en geëngageerde jonge kerel te zijn, die ons graag een rondleiding gaf. We namen Chrispin mee en waren allemaal onder de indruk; in Oegandese termen was het hier heel georganiseerd. Het bedrijf heeft als doel 100% van het plastiek te recycleren dat geproduceerd wordt door Coca Cola en Rwenzori, de twee grootste bottling bedrijven in Oeganda. Ze sorteren, wassen en verwerken het plastiek tot flakes, die dan geëxporteerd worden naar China en Europa om er afgewerkte producten van te maken. Het bedrijf probeert bovendien hele gemeenschappen op de been te brengen om te recycleren en focust op het tewerkstellen van (alleenstaande) vrouwen. Zo is 80% van de werknemers vrouwelijk waarmee ze meteen een goede beurt maakten bij het vrouwelijke publiek uit ons team.
We verduidelijken nog even waarom deze partner zo belangrijk voor ons is: Waste Masters Ltd. haalt afval op en van het organisch afval maakt het compost. De anorganische fractie, waaronder plastiek zoals PET, wordt daarna gedumpt op de vuilnisbelt. Via deze partner zou het bedrijf die plastiekfractie kunnen recycleren op een verantwoorde manier en er nog wat geld mee verdienen ook. Twee vliegen in een klap dus. We begonnen bovendien meteen te fantaseren over het oprichten van een verzamelpunt voor PET in het dorp waar de compost geproduceerd wordt. De gemeenschap betrekken zou helemaal te gek zijn. Door tijdsgebrek konden we dit idee niet meer uitwerken, maar we legden dit voor aan Chrispin en hij was enthousiast. En waar een wil is, is een weg: wie weet is Kanganda over een aantal jaar plastiek-vrij.
We hadden in de vorige blog al aangekondigd dat we een zeef lieten lassen door Mozes, een lokale lasser. Hij verzekerde ons slechts twee dagen nodig te hebben om onze zeef te bouwen. De dag erna was Mozes inderdaad al aan het werk. Goed begonnen is half gewonnen, zo redeneerden wij, maar van dit soort spreekwoorden moet je in Oeganda geen spaan geloven. Twee weken later was onze zeef nog steeds niet af. We realiseerden ons dat de aanval de beste verdediging is en we maakten Mozes duidelijk dat wie niet werkt, niet zal eten. Hier kun je voor geld de duivel doen dansen, dat hebben we zeker geleerd. We hopen dat de compost op tijd klaar is zodat we de zeef zelf nog kunnen uittesten. Daarover volgt meer in de volgende blog.
Verder bezochten we enkele mogelijke Humasol partners. Een van die partners woonde ver van de boerderij, dus vroegen we onze gastheer of we konden blijven slapen. Zo konden we meteen inspecteren wat de verblijfplaats voor projectstudenten zou zijn. Men zegt wel eens dat ieder huisje zijn kruisje heeft. De kruisjes in dit huisje waren best eigenaardig: bedden waren niet aanwezig, wel een soort sponzig schuim dat rook naar verschillende generaties van bedbeslapers. Onze gastheer omschreef deze sponzen als ‘new experience matrasses’. Een nieuwe ervaring was het zeker. Verder was er de geur in het huis die niet te harden was. Eigen haard is goud waard, zo realiseerden we ons; we beseften hoe fijn we het hadden op de boerderij en konden (letterlijk) opgelucht ademhalen toen we eindelijk terug thuis waren.
Zaterdag stonden twee bezoeken aan de composteersite gepland van mogelijke partners. Bovendien wouden we een filmpje maken over ons project waarin we de werknemers en Chrispin aan het woord lieten. Ochtenstond heeft goud in de mond, dus zetten we de wekker vroeg met die drukke planning voor de boeg. Om 8 uur stonden we paraat voor onze eerste meeting. Die ging naar goede Oegandese gewoonte niet door omdat de persoon in kwestie niet kwam opdagen. U kan het al raden, ook op meeting twee kwam niemand opdagen. Voor hetzelfde geld hadden we in ons bed kunnen blijven liggen. De avond maakte gelukkig veel goed. Chrispin en Faith namen ons mee naar een restaurantje samen met twee van de werknemers. Het was de voorlaatste avond dat we met heel onze groep samen waren, en dat moest gevierd worden. We aten onze buikjes rond en nog voor we het goed en wel beseften was de avond voorbij; gezelligheid kent geen tijd.
De overige dagen vulden we met meetings met mogelijk interessante partners voor Chrispin. Zo gaven we een presentatie op een rotary-event, nodigden we de District Production and Marketing Officer van Mukono uit op onze farm en spraken we nog eens af met de burgemeester. We gaven Chrispin en Faith twee trainings om ons werk toe te lichten. We schreven een draaiboek die de huidige stand van zaken en de manier van werken in het bedrijf omvat, want wie schrijft, die blijft. Verder werkten we de composting guide en application manual af die we met boeren kunen meegeven wanneer ze compost willen kopen. We maakten een uitgebreide contactlijst met belangrijke partners voor Waste Masters. Tenslotte trainden we de werknemers tot volwaardige compost-experts.
Of we onze doelen gehaald hebben, vertellen we jullie in onze allerlaatste blog, wanneer Lien en Sara ter plaatse zijn geweest om alles op te volgen. Omdat het voor Sarah en Gilles nu afgelopen is, willen we deze blog van ons allen samen nog gebruiken om het volgende te zeggen:
Ze zeggen wel eens, uit het oog, uit het hart. Maar liefste lezers, het omgekeerde is waar: Oeganda heeft zeker en vast een plekje in ons hart veroverd. Moeilijk momenten, die waren er zeker, maar om de kracht van het anker te voelen, moet men de storm trotseren. We hielden steeds voor ogen dat Rome ook niet in een dag gebouwd is en dat het uiteindelijk de gestadige jager is die wint. Wij, als vierde team op locatie, zijn daarom blij en ook een beetje trots dat wij mee gebouwd hebben aan Waste Masters. Oneindig dankbaar voor de ervaring, beseffen we dat we hier met ons gat in de boter zijn gevallen. In onze laatste blog willen we Chrispin en Faith bedanken, onze coaches, Humasol en alle steun vanuit Belgenland. Om al die oubollige Belgische spreekwoorden te compenseren, sluiten we af met een Oegandees spreekwoord: “Your feet will never take you, where your mind has not yet been”.
Tot (weer)ziens, Oeganda!