Mesdames, messieurs, vous êtes arrivés à Cotonou, liet de piloot weten toen we de tarmac tikten bij de aankomst in Benin. Het avontuur ging nu echt van start. Zoals elke verplaatsing gebeurde dit niet zonder de nodige verrassingen. We werden in Brussels Airport meteen getraind op geduld in een file die de halve vertrekhal innam. Het vliegtuig kon natuurlijk ook niet zomaar rechtstreeks naar Benin gaan, maar bezocht in één trek ook Burkina Faso en de Ivoorkust om daarna terug naar Brussel te keren. De vlucht verliep gelukkig goed en de officiële documenten gingen vlotjes over alle toonbanken.

Na twee uurtjes te wachten in het donker met 16 stuks bagage, in gezelschap van onze mascotte/knuffelgeit Ben, kwam de taxi ons uiteindelijk halen. Deze bracht ons naar hotel AMCES, onze thuishaven voor de komende dagen. Omdat Arno en David, twee andere Humasolstudenten al de stad wat verkend hadden, wisten we meteen wat ‘the place to be’ was die avond: een muziekfestival vlakbij het hotel. De sfeer zat er meteen goed in en de eerste flesjes van het lokale bier ‘La Béninoise’ werden naar binnen gegoten. De perfecte doop in de Beninese cultuur.

Een goede nachtrust later was het tijd om ons te integreren in deze drukke stad. Na een wilde rit op de plaatselijke brommertaxi’s, de Zemidjans, besloten we om toch maar helmen te kopen. We haalden wat geld af, verkenden wat een zeer Westerse supermarkt voor ons project te bieden heeft en sloten af met een nagelbijtende match tussen België en Japan. We kunnen alvast zeggen dat heel Cotonou voor België supportert J. Tijdens de match leerden we Marie Ange kennen, onze gids voor de volgende dag.

De dag erna vertrokken we met hem naar de grootste markt van West-Afrika. 30 000 standjes verspreid over 27 hectares… de cijfers zeggen genoeg. Hier kon je letterlijk alles kopen, van kleren tot halve fietsen tot elektromotoren. Marie Ange leidde ons vlotjes door dit doolhof van kleuren en geuren naar de fietswinkeltjes en elektronicakraampjes die we zochten. Na een paar contactgegevens verzameld te hebben, vonden we ook wat tijd om de rest van de markt te verkennen. Zowel het beeld van kinderen die in de modder vissen schoonmaken als onze eerste kennismaking met de Voodoocultuur zitten voor eeuwig in ons geheugen gegrift.

De volgende dag werd het tijd om in het ‘fancy’ deel van de stad op zoek te gaan naar wat er hier te krijgen valt. Olivia en Nicolas liepen enkele prachtige winkels en vestigingen van oa. Samsung, de producent van onze Lithiumcellen af. Ondertussen werden Ronald, Emilie en Joachim van het statistisch bureau naar wat ministeries gestuurd om data over Benin te verkrijgen. Gepakt en gezakt met een hele hoop data en contacten werd het daarom tijd om ’s avonds eens alles neer te schrijven in verslagen, logboeken en de boekhouding in orde te brengen.

Omdat we het niet over ons hart kregen om Cotonou te verlaten zonder Ganvié te bezoeken, besloten we om nog een dagje langer in de stad te blijven. Tijd om Ben boven te halen, in de taxi te springen en daarna vergezeld door Marie Ange te varen naar dit paaldorp in het midden van het grootste meer van Benin, net achter Cotonou. Het dorpje vertelt het verhaal over een kleinere stam die in 1717 vluchtte voor de Fon –de heersende stam in het zuiden- om niet als slaven verkocht te worden. Omdat de Fon-stam overtuigd was dat een groot monster het meer terroriseerde, besloten ze om uiteindelijk het land in te ruilen voor het meer en Ganvié was geboren. Vandaag een absoluut pareltje van rust en visserij op palen. De magie werd enkel versterkt toen we een paar medestudenten geneeskunde van KU Leuven tegenkwamen die vlak bij Parakou een stage lopen. Wat is de kans…

Ondertussen besloot ook ons geitje Ben om uit de schaduw van onze valies te stappen en te werken aan zijn populariteit. Hij versierde de harten van de kleinste kindjes op de (overvolle) taxi en zelfs van onze gids. Het lukte ons nog net om hem bij ons te houden voor de rest van de reis. Hij heeft zelfs zijn eigen Instagram gemaakt: Ben in Benin!

Na een mooi afscheid van het zuiden van Benin, waren we klaar om te vertrekken naar Parakou. Toen we aankwamen, door elkaar geschud van de 8 uur durende busrit, wachtte Cyrille ons op. Hij werkt bij Baobab Express en is verantwoordelijk voor de elektrische fietsen. Voor ons project werken we samen met dit busbedrijf dus we gaan hem nog veel zien. Cyrille toonde ons meteen het appartement waar we voor de rest voor het project zullen verblijven. Het appartement was prachtig en sprak tot de verbeelding.

Alsof we nog niet moe genoeg waren, moesten die Belgen ook nog hun match spelen. We werden uitgenodigd door Arno en David op hun boerderij in Sokounon, waar ook 20 andere Belgen verbleven. De sfeer was dus top! Maar net zoals België het tegen Brazilië moest opnemen, moesten wij het opnemen tegen onvoorziene omstandigheden. We hebben een goal lang gezocht naar een kanaal op de tv. Er was gewoonweg géén kanaal dat de match uitzond. Gelukkig vonden we de ideale oplossing: we konden streamen. Daar zaten we dan met 30 mensen te streamen op Arno zijn 3G toen plotseling ook nog de elektriciteit uitviel. Na 90+5 minuten zweten, letterlijk en figuurlijk, was het zo ver. De Belgen wonnen een onvergetelijke match op een voor ons onvergetelijke avond.

Vandaag hebben we ons volledig geïnstalleerd, inkopen gedaan en een eerste meeting met Cyrille gehad. Na een week lokaal voedsel te eten, geven we toe aan lekkere Italiaanse pasta.

De Brazilianen vliegen nu wel naar huis, maar wij zijn blij om hier nog 2 maanden te kunnen blijven.

Tot de volgende keer! Olivia, Joachim, Ronald, Emilie, Nicolas en Ben