Na ons weekend uitstapje gingen Brecht en Jonathan maandag terug naar onze favoriete electronica winkel. Terwijl Jeroen in de casa wat ziek zat te zijn. Na wederom een paar gezellige uurtjes in de winkel te hebben doorgebracht konden ze de kabel aankopen.
Voor dinsdag was er geregeld met de municipalidad dat er een camion zou komen om al onze palen voor de elektriciteitsdraden op te halen. Maar zoals altijd weet je alleen maar ongeveer wanneer dat de peruvianen komen. Ineens kregen we maandagmiddag tijdens de lunch een verassingstelefoontje van Victor. Over een half uur zou de camion daar zijn om de palen op te halen. Palen die we op dat punt nog niet eens aangekocht hadden en waarover we nog moesten onderhandelen. Aangezien onderhandelen over de prijs wanneer je camion er al naast staat nogal moeilijk is zijn Jonathan en Jeroen vliegensvlug met de mototaxi naar de zagerij gegaan. Hier hebben ze op toptempo onderhandeld om nog een betere prijs te krijgen. Vervolgens om de schijn hoog te houden nog een ‘telefoontje gedaan om onze camion te laten afkomen’ voor de ogen van de verkoper. Dit was dus gewoon een telefoontje naar Freek.
Na een uurtje bleek al snel dat we wel best nog eens naar onze camion hadden gebeld want die was er nog altijd niet. Uit verveling hebben we vervolgens nog een uurtje met mensen van een lokaal winkeltje gebabbeld. In al die tijd 3 keer gebeld om te vragen waar onze camion was en altijd ging hij er over een half uur zijn. Om 5 uur hebben we het opgegeven en zijn een ijskoffietje gaan drinken. Na ons ijskoffietje kregen we ineens een telefoontje van Victor, de camion zou er over 5 minuten zijn. Dus terug naar de houtwinkel. Na weer een half uur wachten kregen we een telefoontje van Victor dat de camion tegen een elektriciteitspaal was gereden.
We stonden op het punt om het voor de 2e keer op te geven toen uit de verte een wit monster kwam. Vervolgens nog een stukje meegereden met de camion die nog is in panne is gevallen en daarna teruggekeerd naar Jaen. De volgende dag zijn we naar La buitrera gegaan en hebben daar verder gegraven en gegraven. Brecht heeft ook nog een dagje het turbinehuisje wat aandacht gegeven.
Met de hulp van de seguridad van Chirinos hebben we de palen nog wat verder het dorp in kunnen rijden dan de camion aankon. Maar zelfs de jeep van de seguridad moest het op een bepaald punt opgeven. Gelukkig konden we nog rekenen op een ezeltje om de laatste kilometer af te leggen met de 5 meter lange palen. 2 palen per keer. In de voormiddag ging op één klein futje van de ezel na alles goed.
In de namiddag dacht Jeroen dat het niet de moeite was om een deftige knoop te leggen indien de ezel gewoon 30 secondjes gelost moest worden om nieuwe palen klaar te leggen. Dit bleek dus wel nodig. Ons geliefde ezeltje trok eens voorzichtig aan het touw merkte dat het loskwam op hetzelfde moment als wij merkte dat ons ezeltje er vandoor ging gaan en zette het vervolgens in een galop. Dus zetten wij het ook op een sprinten, maar we waren toch niet echt opgewassen tegen een galloperende ezel. Achter elke bocht hoopten we ons ezeltje te zien grazen, maar elke bocht was een teleurstelling. Dus zetten we het op een wanhopige ‘has visto neustro burro?’ of heb je onze ezel gezien. Als 2 gringo’s wanhopig burro, burro roepend liepen we zo door ons dorpje tot Jonathan uiteindelijk zag dat hij al gevangen was door 2 peruanen. We vervoerden nog rap wat palen en keerden terug naar Jaen voor het weekend.
Zaterdag hielden we een rustig dagje om wat uit te rusten van het ezelsprinten en om eindelijk nog eens te wassen (wat overigens quasi onmogelijk is zonder wasmachine). Zondag trokken we met onze lokale vrienden naar een rivier om te zwemmen. M.a.w wij gingen zwemmen en zij keken want ze konden niet zwemmen. Het was jammer genoeg ook niet echt de ideale rivier om te leren zwemmen. De stroming was zo sterk dat als je de rivier van misschien 20 meter breed wou oversteken je 50 meter verder als het punt waar je wou aankomen moest vertrekken. Na een intensieve zwempartij keerden we terug naar de straat om terug te keren met onze collectivo. Jammer genoeg had de collectivo zijn afspraak niet nagekomen en begonnen we dan maar in de duisternis al in de juiste richting terug te wandelen. Uiteindelijk konden onze amigo’s een auto regelen. Jammer genoeg was dit werkelijk maar één gezinswagen. Aangezien we met 10 waren (exclusief chauffeur) volgde er een zeer gezellige rit van een half uur terug naar Jaen.
