Iedereen hielp met het uitladen van onze bagage en het materiaal dat we mee hadden gebracht. We werden verwelkomt door de VDC, zeg maar de dorpsraad, en werden overdonderd door de aandacht die vooral de kindjes voor ons hadden. Toen had Simon nog de moed om met hen te spelen, maar al snel was het duidelijk dat dat die kindjes ons vanaf toen geen seconde meer met rust zouden laten.

Maar we zijn hier natuurlijk om te werken en niet als levend speelgoed voor de kindjes! De volgende dag probeerden we vooral gewoon te worden aan de warmte (nog altijd aan het proberen, niet veel verbetering in zicht) en hebben we onze compound ingericht. In de namiddag hadden we afgesproken met Kawsu en zijn kompanen (Lamin, Lamin en Lamin), zij gingen ons helpen met het bouwen van onze drie installaties. Zij hadden veel praktische ervaring, veel meer dan dat we op voorhand verwacht hadden, en wij hadden onze installaties heel mooi uitgedacht op papier: de perfecte combo!

Back in Kunting konden we nu wél alle eindjes aan elkaar vastmaken en konden wij gewoon elektriciteit uit de stopcontacten halen!?!?!?  Om dat te doen hadden wij wel drie of vier pogingen nodig voordat we erin geslaagd waren om alle schakelaars en automaten aan te zetten. De lichtjes lieten nog een dag op zich wachten, want die moesten nog geleverd worden. Een dag later was onze eerste installatie af!!!! Zonder veel tegenslagen en met de magic van ons dreamteam liggen wij nu dus heel hard voor op schema.

De avonden zijn hier echt rustig. Als aandachtige volger van onze blog weten jullie ondertussen al dat hier zo goed als geen elektriciteit is. Geen elektriciteit = geen licht = leven valt stil. Gelukkig hebben we tal van boeken, gezelschapspelletjes en oplaadbare lichten bij ons! Maar ook de natuur biedt ons geweldige ontspanning. Door het minimale omgevingslicht, verschijnt er op heldere nachten een waanzinnige sterrenhemel boven ons hoofd! Maar heus niet elke avond is zo rustgevend en filosofisch. Zo werden we uitgenodigd op een trouw en ’t was echt dik feeste bij de vrouwen. Allemaal kei hard dansen gelijk Emiel dat kan in het Toverpoortje (maar dan OP de maat, weliswaar). De mannen, altijd hun coole zelve zaten achterin te genieten van een praatje met hun lieftallige ATAIA. Zoals jullie weten is er een tijdsverschil tussen Gambia en België waardoor wij officieel gezien twee uur achter zitten op jullie. Hierbij wordt er echter geen rekening gehouden met African Time waardoor deze blog van toepassing is op exact twee weken en twee uur terug. Afgelopen weken is opnieuw een drukke maar fantastische ervaring geweest met talloze avonturen (o.a. een boom, een malaria-schrikje en een kapotte boormachine) maar in de volgende blog(s) hier meer over! Hopelijk tot snel!!!!