Ondertussen zijn we een week in Rwanda! Afgelopen maandag trokken we voor de eerste keer naar onze werkplek in Kigufi met Théogene, onze contactpersoon/gastheer/collega/comrade (dit laatste zegt hij zelf). Samen gingen we om half 7 ’s ochtends op pad om een bus te nemen, een heus avontuur hier. De bussen zijn gemaakt voor een man of 10, maar in Rwanda weigeren de chauffeurs te vertrekken voor minstens 20 passagiers als sardientjes in het blikken voertuig zijn geperst. Gelukkig is hier geen autokeuring te bespeuren. Na de bus stapten we over op een brommerke dat ons over de onverharde wegen tot in Kigufi bracht. Ook deze ritjes zijn geen kattepis, zeker wanneer er een chauffeur te weinig opdaagt en er bijgevolg gezellig met z’n drietjes een brommertje moet worden gedeeld.

Het is in dit dorpje langs het Kivu meer dat de oesterzwammen worden gekweekt. Na een eerste kennismaking met Damien en Leopold, twee goedlachse Rwandezen die instaan voor de productie, kregen we een rondleiding over het terrein. Voorlopig wordt er gewerkt in een gebouw dat ze met wat improvisatie hebben ingericht als laboratorium, maar ze zijn volop bezig met een hele nieuwe infrastructuur. Het ganse dorp helpt dan ook met de constructie ervan. De mannen werken op het gemakske het dak af maar het zijn vooral de vrouwen die hier werken als beesten. Op niets anders dan teenslippers zeulen ze kilo’s grond de berg op terwijl wij met onze bottinnen na amper 3 stappen al bijna op ons gezicht lagen.  

Maar wat gaan wij hier nu net doen?!? De missie is om onze Rwandese vrienden wat ‘know how’ bij te brengen over hoe een oesterzwam eigenlijk het best gekweekt wordt met de middelen die ze hebben. Om dit met hen te bepalen zullen we dan ook experimenten moeten uitvoeren. Na een eerste keer het hele proces met Damien en Leopold te hebben uitgevoerd, konden we een heleboel parameters als temperatuur, lichtinval, pH, vochtigheid, … meten. Daarna was het aan ons! In de fructification room (de ruimte waar de Oesterzwammen finaal uit het koffiesubstraat ontspringen) werd de eerste proef opgesteld. En sinds vrijdag staan in de nieuwe incubatiekamer ook onze zelfgemaakte rekken te pronken! Dit wel pas na veel zweet, gevloek en achterdochtige blikken van het lokale werkvolk. Tijdens de pauzes zit de sfeer ook al goed! Zo wordt onze Kinyarwandese woordenschat elke dag wat groter, dit onder de begeleiding van een schaterlachende Damien. Maar ook onze pogingen in de lokale kunst van ‘zware voorwerpen op het hoofd dragen’ vallen in de smaak.

Na een dag werk van dit kaliber krijgt een mens uiteraard stevig honger, iets wat onze geliefde gastvrouw Moni niet zomaar voorbijgaat. Elke avond worden we getrakteerd op een vol bord uit de lokale keuken en een warme pot thee. Vers geplukte oesterzwammen konden hierbij uiteraard ook niet ontbreken… En zo wisten de Rwandezen ook via onze maag ons hart te veroveren!

Na een eerste werkweek die voorbijvloog was het tijd om de riemen even te lossen, de wekker van 6u15 naar 9 te verzetten en te genieten van een welverdiend weekend in het mooie Gisenyi. We vulden onze eerste rustdag met het kijken naar andere mensen die aan het afzien waren: eerst schreeuwden we de dappere deelnemers aan de plaatselijke Lake Kivu Triatlon naar de finish en later zagen we Thomas De Gendt de tegenstand in de Tour de France op een hoopje trappen. De laatste uren zon van de dag waanden we ons zelf ook in Frankrijk tijdens een spannende sessie puimsteenpetanque. Mooie dag. Na een dag niksen begon het toch weer te kriebelen om erop uit te trekken. De beklimming van Mount Rubavu werd beloond met een schitterend uitzicht over Gisenyi, het Kivu meer en zelfs de Congolese stad Goma. Na een bezoek aan de markt voor eten en enkele benodigdheden voor onze experimenten van de volgende dagen zat week 1 er helemaal op.   

Bekijk zeker ook onze video over de eerste week. Like and subscribe!!

 

Humasol