Hola amigos!
Na een jaar naar dit moment toe te leven, klommen we eindelijk naar ons dorp waar we ons project zullen uitvoeren. Het was een helse maar adembenemende tocht over een smalle hobbelige weg langs de afgrond. Zelfs de 4×4 kreeg het soms wat moeilijk. Raken we hier ooit terug levend vanaf?! (Spoiler alert: als je deze blog leest, hebben we het to nu toe al gehaald). Ondanks de gevaarlijke baan werden we toch eerder stil door het overdonderde uitzicht, prachtig! We rijden omhoog langsheen akkers en wijdverspreide huisjes afgewisseld met rotswanden, beekjes en exotische planten.
Onze verblijfplaats bevindt zich op het dorpsplein met fenomenaal uitzicht over de bergen. Na het licht te installeren werden we achtergelaten op onze berg, maar goed ontvangen door de nieuwsgierige kindjes in het schooltje naast ons. In de verte hoorden we “Huh, gringas?!”, toen we ons omdraaiden, zagen we een stokoud vrouwtje met een ezel het veld oversteken. De eerste nacht werden we verwelkomd door allerlei gegrom. Waren het vechtende honden, of hongerige varkens? We zullen het nooit weten…
Om het vertrouwen van de ouders te winnen, leek het ons een goed idee om eerst onze buren, de kindjes, te leren kennen. Dit deden we door Engelse les te geven, en natuurlijk te voetballen. Op 2800m was dit letterlijk een beetje te hoog gegrepen voor onze conditie en Margot haar bril, alleen Nele bleef overeind. Als beloning werd ze bedolven onder de muggen, en wij die dachten dat muggen zo hoog niet overleefden.
Nu tijd voor het echte werk. Of nee, nog 2 uurtjes wachten… Het tijdstip van de vergadering was niet tot iedereen doorgedrongen. Samen met de fantastische Pool van Islas de Paz Peru, brachten we deze vergadering toch tot een goed einde, zelfs met ons intussen iets betere brakke Spaans. De rest van de week spendeerden we met het bezoeken van de families. Dit was niet in 1 2 3 gedaan, doordat de huizen ver verspreid lagen op de berg, tussen de chacras (velden), beekjes en rotsen. Deze families varieerden sterk, zowel in hun enthousiasme over de biosandfilter als levenskwaliteit.
We werden deze eerste week al enkele keren verwelkomd om samen met hen te eten. Islas de Paz had ons reeds lachend gewaarschuwd om nog even te wachten met het proeven van de “heerlijke” Tokosh. Maar daar zaten we dan, in een donkere keuken, met een grote kom Mazamorra de Tokosh, die rook naar overgeefsel en smaakte naar beschimmelde patat, metaal en zand. De tweede specialiteit van het dorp, coca bladeren en wit poeder, lieten we nog eventjes liggen. Gelukkig aten we het merendeel van de tijd wel veel lekkers ;-). Cavias bijvoorbeeld blijken opvallend lekker!
Na een productieve week daalden we terug af naar Huanuco voor een goed gevuld weekend. We verkenden de lokale markt, we dronken cocktails met peruvianen en ontdekten de enorme biodiversiteit in een de jungle verderop. Margot leefde zich uit met al deze nieuwe plantensoorten, wat een paradijs!
Hasta la proxima!
IK lees al elke dag uw blog en vind het een prachtig uitleg ,een grote proficiat en veel succes.grts Tante Gerda
Bedankt om te volgen 🙂
Het ziet er daar inderdaad indrukwekkend mooi uit! En gelukkig ook een beetje vakantie! Fijn ook dat jullie hartelijk verwelkomd worden…