U las het goed, Rwanda. Het is er uit. Ons oorspronkelijke project in Senegal kon jammer genoeg niet doorgaan en eind maart werden onze plannen gewijzigd. Senegal werd Rwanda, en de waterput werd vervangen door het kweken van oesterzwammen. Om wille van de kortere voorbereiding was onze schema wat strakker, maar ook deze uitdaging gingen we graag aan! Na een geslaagde examenperiode (en een feestelijk afstuderen voor Vincent) begon ons avontuur op 6 juli in Zaventem. Heel Brussel maakte zich op voor de Tour de France terwijl wij op het vliegtuig stapten! De vlucht richting Kigali verliep allesbehalve zonder problemen. Maar zelfs een baby met de waterpokken, heftige turbulentie en uiterst achterdochtige douaniers konden ons niet beletten met enkele uren vertraging voet op Rwandese bodem te zetten. Amani, de ex-topspeler van het nationale voetbalteam, stond ons op te wachten buiten de luchthaven. Hij bracht ons tot bij Miriam die ons een overheerlijke maaltijd voorschotelde en waar we konden blijven slapen.

De volgende dag stond de autorit naar Gisenyi op het programma. Tijdens deze drie uur durende tocht over drukke maar opvallend vlot bollende wegen begrepen we waarom Rwanda ‘le pays des mille collines’ wordt genoemd.  Geen meter was vlak en overal liepen mensen langs en als het niet aan het veelvuldig toeteren lag, over de wegen. We kunnen nu al zeggen dat Rwanda een ongelooflijk mooi land is. Overal groen, schitterende uitzichten en onderweg fruitverkopers met ananassen, passievruchten, … waar we onze eigen tros bananen en balken suikerriet kochten. Rond de middag kwamen we aan op ons verblijf in Gisenyi voor de komende 2 maanden. Een knusse thuis bij de lokale parochie. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat werden we getrakteerd op het engelengezang van Gisenyaanse gospelgroepen. Ook het eerste bezoek aan de stad Gisenyi en het aanliggende Lake Kivu stonden op het programma. Tijdens deze tocht bleek al snel dat Gisenyi best wat op Leuven lijkt: prachtige kasseien wegen, heuvels zo hoog als Gasthuisberg en duistere winkeltjes met elk te verzinnen Boni merkproduct in de rekken. Alleen hebben ze de Stella vervangen door de lokaal gebrouwen Primus. ’S Avonds trakteerde Monila, ook wel ons Milou in de volksmond, ons op rijst met frieten en genoten we van het uitzicht op de beruchte vulkaan Nyiaragongo in ons tuintje.

Tot daar voorlopig ons avontuur, tot de volgende!

Wililwe voor wanneer u alleen zit te lezen, en anders Mwililwe!

 

PS voor de mama en papa: de grens met Congo zit potdicht

Humasol