Het is ondertussen al weer twee weken geleden sinds jullie voor het laatst iets van mij gehoord hebben en er is ondertussen echt verschrikkelijk veel gebeurt! Het is bijna onmogelijk om alles overzichtelijk in één verhaal te bundelen. We (Ik, nog altijd only lonely teammember) zullen dus proberen om bepaalde dingen gewoon te vermelden zodat er meer plaats is om uitgebreid verslag te doen van een aantal anekdotes. Het grootste deel van de afgelopen twee weken stond in het teken van mijn papa en broer die al hun dapperheid aangeboord hebben om mij voor 10 dagen te komen bezoeken, maar ze hebben mij alleszins niet verlaten zonder genoeg rasechte afrika-ervaring te verweven in hun levenswijsheid!
Voordat zij toekwamen was het eerst nog tijd om de infrastructuur van de installatie die we tot nu toe hadden kunnen leggen grondig te testen aan de hand van een generator. Dat was een echt dorpsfeest, alle kindjes verzamelden zich bij elk huis waar we onze lamptest uitvoerden en werden steeds meer opgewonden naarmate er nog maar eens een lampje brandde. Tegen de avond was er dan natuurlijk wel wat teleurstelling toen de lampjes allemaal weer nutteloos in hun lampkapjes hingen, maar er was ook goed nieuws! alles werkte perfect dus we konden met een goed gemoed het werk een weekje aan de kant leggen om daarna te beginnen met de installatie van de zonnepanelen en toebehoren.
Op naar een kleine vakantie dus 😀 Nadat ze al twee dagen onderweg waren, wachtte ik mijn reiscompagnons op aan de bushalte om ze direct met de mototaxi in het helse verkeer te storten op weg naar ons hotelletje waar ze toch één nachtje konden uitrusten alvorens de tocht naar het noorden verder te zetten. Bij het vertrek de volgende dag uit Parakou bleek echter al snel dat de auto waarmee de verhuurmaatschappij ons had opgezadeld écht niet hetgene was wat we ervan verwacht hadden. Zo waren er maar 4 zitplaatsen terwijl we samen met de chauffeur en Emmanuel (een technicien van een Humasolproject vorig jaar die ons graag wou gidsen) met 5 passagiers waren en bovendien hadden we al een beetje onze twijfels over de safarikwaliteiten van de auto. Zo werd het een helse 8 uur rijden (weliswaar gespreid over twee dagen, maar laten we het maar indrukwekkend houden) naar de toegangspoort van Pendjari National Parc, waar we hoopten van onze eerste safari een onvergetelijke ervaring te maken. Daar moesten we nog een gids aan boord nemen! Zodus lagen we bijna op elkaars schoot terwijl we probeerden om tussen elkaars armen, schouders en hoofden naar buiten te kijken en een glimp op te vangen van de eerste antilope die we passeerden.
Na een tweetal uur in het park rond te rijden sloeg het noodlot toe, panne! Hier op de wegen in Parakou had ik al zoveel auto’s langs de weg zien staan, maar nu moest dat voor ons juist in het midden van een gigantisch natuurpark gebeuren waar je eigenlijk de auto niet mag verlaten en dat een uur voor zonsondergang. Onze gids verzekerde ons echter dat het wel allemaal goed kwam aangezien er nog een koppel voor ons op safari was en er momenteel slechts één route open is na het regenseizoen dus we konden elkaar gewoon onmogelijk missen. Na veel vijven en zessen (vooral veel gezucht van de chauffeur, emmanuel en gids terwijl ze de auto langs alle kanten bekeken) en bij valavond waren onze redders nog altijd niet in zicht (nadien bleek dat ze toch een andere route genomen hadden en in de modder waren komen vast te zitten, net goed!), dus werd besloten om 2km te wandelen naar de grenspost met Burkina Faso. Dit nadat de chauffeur eindelijk overtuigd was dat hij zijn auto zou moeten achterlaten en dat hij echt niet in zijn eentje kan overnachten in het midden van Pendjari.
Hier kwamen we dan toch een vriendelijke chauffeur tegen die ons (tegen ferme betaling weliswaar) wou terugvoeren naar de lodge waar we met alle bezorgdheid onthaald werden. Blijkbaar was er al bijna een zoektocht opgezet nadat de manager had gebeld met de verschillende posten in het park waar we konden gepasseerd zijn. Zonder auto waren we natuurlijk gedwongen om een echte safariauto (mét zeteltjes op het dak) te laten komen de volgende dag zodat we toch tenminste die olifant konden spotten!
De volgende ochtend zou het safariavontuur dan in alle vroegte hervat worden. Dit na een zalig ontbijt op het uitkijkpunt van de lodge waarbij de savanne zich geleidelijk met het opkomen van de zon openbaardde. Onze nieuwe auto liet echter op zich wachten, waardoor we van de immer sympathieke lodgemanager Magalie een alternatief programma voorgeschoteld kregen in de ochtend zodat we nu alle namen en toepassingen van een heleboel Pendjari bomen en planten hebben bijgeleerd 🙂 Na de middag konden we toch nog zo’n zes uur ons geluk gaan beproeven in de fauna van het park, met als resultaat heel wat antilopes, een nijlpaard met jong, een paar groepen bavianen en een varaan. S’avonds kwamen we bij valavond terug voor een heerlijk diner en toen werd ons gemeld dat ons autootje nog steeds in panne stond, de opgeroepen mechanicien was immers met de moto naar het park gereden en mocht daarmee het park niet binnen. De volgende dag ging die het opnieuw proberen met een gehuurde auto. Zodus zat er voor ons niks anders op dan nog een extra nacht te boeken in de lodge en de volgende dag nog eens op het ons verhoogje het park rond te rijden.
Twee nadelen: ondertussen was ons geld volledig opgesoupeerd met al die onvoorziene kosten dus er moest met Magalie geregeld worden dat de helft van het verschuldigde bedrag kon overgeschreven worden en daarnaast was de kleine broer een serieuze detox aan het ondergaan na al drie dagen niet verbonden te zijn met het internet! Zijn snapchatreputatie stond blijkbaar zwaar op het spel :o. Uiteindelijk kon onze auto eindelijk vermaakt worden op de derde dag zodat we het park konden verlaten en nog een paar enkele bezoeken gaan doen in het noorden (waaronder 2 watervallen en een dorpje met lokaal typische huisjes). Onze chauffeur was nu wel op zijn uiterste hoede zodat we als een schildpad over de weg kropen in onze opgepropte positie. De aankomst in Parakou was dus toch al bij al een beetje een bevrijding en we sprongen opgelucht in het zwembad van onze vertrouwde omgeving in hotel Le Grillardin.
De volgende twee dagen werd het project weer hervat! Met mijn papa als gelegenheidsinstallateur van zonnepanelen in België had ik er een serieuze hulp bij, dus kon ik deze kans niet laten voorbijgaan! Met drie techniciens werd er vollenbak gewerkt aan de eigenlijke zonne-installatie terwijl de broer alle huisjes bezocht om de kabelbakjes dicht te vijzen en ikzelf een beetje van her naar der liep… Het waren uiteindelijk maar twee dagen, maar toch hebben ze een diepe indruk achtergelaten met de geïmproviseerde douche, toilet en het dagelijkse eten. Zondag werd er nog even hersteld en nagebabbeld aan het zwembad in de stad (waar er plots nog eens 3 andere vlamingen zaten, en ik zit al die tijd alleen! :o) en daarna was het maandagochtend heel vroeg tijd voor het vertrek van de familie naar Cotonou. Ik kan dus weer volgetankt met goede moed vooruitkijken naar de laatste 5 weken die ik alvast plan te vullen met een heleboel activiteiten die Humasol in de toekomst ten goede kunnen komen. Voila dit was een heeeeeel korte samenvatting van mijn ervaringen de laatste tijd, voor meer toelichting ben ik steeds bereikbaar! ?
Groetjes,
Robbe(rt)
