Ik weet het! Het is alweer veel te lang geleden dat ik aan mijn fans gedacht heb, ik zal mijn leven proberen te beteren! Hier volgt een (voor sommigen korte, voor anderen misschien veel te lange) samenvatting van mijn ervaringen in de afgelopen dagen. Laat ik maar beginnen in Cotonou, waar we uiteindelijk in de vorige blog zijn vastgelopen. Na een rustig weekend ben ik begonnen aan het bezoeken van projecten van EnergyAssistance, een andere organisatie die net zoals zovele hier en op de rest van het continent steunen op zonne energie om aan ontwikkelingswerk te doen. Dat verliep niet altijd zo gemakkelijk, zo was het vaak zoeken naar de locatie van een project en moest ik hele toeren uitsteken om uiteindelijk achterop een moto op mijn bestemming te geraken, onderweg hoopte ik alvast iets op te vangen van de toeristische trekpleister Ouidah, maar daarvoor is het naar verluid echt noodzakelijk om een gids te zoeken en de nodige tijd te nemen. Daarna was het halverwege de week dan zover, het afscheid van de drukke bedoening in Cotonou die mijn leven voor de volle week heeft beheerst. De reis bestond uit 8 uur op een bus naar Parakou en daarna nog een klein halfuurtje met mijn zware bagage op de moto naar Kpassa Gambou! Spannend! Bij het aankomen werd ik vooral verwelkomd door de vele kleine kindjes die het reuzegrappig vonden om te proberen ontsnappen aan mijn blik en door heel wat ouderen die meer wilden weten over de zware reis. Tussen al dat gehandshake en gecavat door werd ik naar mijn huisje begeleid die zich ongeveer aan de rand van het dorp bevind zodat ik mijn spullen kon neersmijten en met behulp van Romain en Davide, twee reuzevriendelijke gasten, mijn muskietennet kon ophangen. Ondertussen werd er buiten druk gewerkt aan mijn douche, die werd samengesteld uit enkele houten palen en wat golfplaten zodat ik daartussen met de nodige privacy wat water over me heen kon smijten. De verfrissing deed deugd en daarna was het tijd om iets toe te geven. Alhoewel ik nogal lachend gereageerd had op de aankoop van een compacte hangmat door de mama deze zomer, bleek deze nu echt wel van goudwaarde om samen met enkele gasten te lachen en een paar gesprekjes aan te knopen. Bij het avondeten (dat hier rond 20u plaatsvind, rammelrammel!) bleek uiteindelijk dat er eigenlijk nog niemand gevonden was die mij wou opnemen in het gezin voor de maaltijd en moest ik dan maar vertrouwen op de droge maaltijden die ik met zorg had uitgekozen in de Decathlon. De volgende dag ging ik op wandel om mezelf een beetje een beeld te vormen van de structuur van het dorp en had ik een aangenaam gesprekje met het dorpshoofd. S’avonds was er dan ook een dorpsvergadering waar ik naar traditionele projectgewoonte een heleboel mensen moest teleurstellen met de limieten (geen tv of andere, enkel licht voor 3 uur/dag) die de installatie met zich meebrengt. Toch was er zeker nog heel wat interesse en leken de mensen volgens mij ook overtuigd van het feit dat licht hun al heel wat meer kon geven in de donkere tijden die de avonden nu kenmerken. Voor het weekend besloot ik toch maar gewoon naar de stad te gaan, ze is uiteindelijk echt niet ver weg en op die manier kon ik elektriciteit en wifi vinden om op mijn gemak het administratieve deel van het project te doen en met de nodige mensen te skypen. Natuurlijk is het comfort ook welkom! Een lekkere pizza en een facetime met de vriendin geven direct een boost voor een volgende week werk! Mezelf opsluiten in de hotelkamer zat er echter zeker niet bij. In Parakou is er een Don Bosco school waarvan er de vorige jaren telkens een heleboel enthousiaste studenten hebben meegeholpen met de humasolprojecten. Die waren helaas niet meer in de aanbieding, aangezien de lessen al begonnen zijn, maar de alombekende (bij Humasol dan toch) elektricien Parfait was er wel! Hij is ondertussen een echte expert op het gebied van Humasol projecten en wil mij heel graag helpen. Samen met hem ben ik na het weekend op bezoek geweest bij de vorige projecten om mezelf een beetje een beter beeld te vormen van wat er nu precies van mij verwacht wordt. Op 3 locaties is alles onder controle en functioneren de installaties nog perfect. De 4^e was er iets minder aan toe. Hier had de dorpsbevolking zoveel extra huizen aangesloten en waren er ook een aantal andere dingen misgelopen zodat er momenteel een grote panne is die enkel door veel geld en werk kan opgelost geraken. Parfait schudde vooral met zijn hoofd bij het aanzien van al die hangende extra elektriciteitskabeltjes terwijl ik diplomatisch probeerde te zijn naar het dorpshoofd toe. Tegen de avond zette hij me af in Kpassa Gambou waar mij een verassing wachtte, eten! Ik ben dan toch aan tafel mogen schuiven bij de familie van Romain en probeer mijn dankbaarheid daarvoor zogoed mogelijk te uiten. De rest van de week was het meten en informeren geblazen, waarbij me toch echt iets opviel. In tegenstelling tot andere dorpen is de gemeenschap hier eigenlijk best wel gesloten, iedereen blijft min of meer bij de eigen familie en s’avonds zijn er geen bijeenkomsten, maar enkel hier en daar een vuurtje waarrond de familie verzameld. Dat maakt het voor mij natuurlijk wel moeilijk om echt door te dringen en veel vriendjes en vriendinnetjes te maken en meestal lig ik dan ook nog een uurtje in de hangmat vooraleer ik me in mijn eigen huisje begeef. Toch trek ik momenteel wel al met een paar jongelingen op, zo zijn er Romain en Davide die super enthousiast zijn over het project en volgens mij ook echte voortrekkers zijn in de gemeenschap. Davide wil later ondernemer worden en Romain is momenteel hard bezig hout aan het hakken voor de chinezen om te sparen voor zijn laatste jaar als student geografie. Tot slot nog een bemerking tijdens die eerste tien dagen in Parakou en omgeving: geen toeristen! Echt helemaal niemand te bespeuren. Restaurants en hotels volledig verlaten waardoor ik tijdens het weekend en andere gelegenheden vaak helemaal in men uppie zit te scrollen op de gsm, aan het kijken hoeveel views deze blog dit keer haalt! Robbe(rt)