La vie en Cotonou

Here I am again! Na 10 lange dagen wachten dacht ik dat het wel eens tijd was om jullie kennis over mijn reilen en zeilen wat bij te spijkeren. Na die lange week wachten was het woensdag dan zover! Twee treinen moesten mij van Oostende naar Brussel en vandaar naar Parijs krijgen, waarna een vliegtuig het voor zes uur overnam. Als de echte stresskip die ik soms ben, stopte mijn hartje pas met sneller kloppen wanneer ik uiteindelijk mijn rugzak terugzag en heel gemakkelijk mijn chauffeur in Cotonou vond die mij naar AMCES moest brengen. Dat is eigenlijk een verblijfplaats voor vrijwilligers die meestal slechts op doorreis zijn naar hun echte projectlocatie, en omdat ik al weet wat de meesten onder jullie nu graag willen horen: mijn kamer hier valt geweldig mee! Ik heb een echte ensuite badkamer (niet te fancy, gewoon alles wat je nodig hebt) en ook een airco en ventilatie zodat ik soms kan ontsnappen aan die tropische hitte hier. De volgende dag had ik me voorgenomen om op het gemak wat te wennen aan de stad en te proberen om hier en daar contacten te leggen. Alleen had ik hierbij een karaktertrek van Cotonou over het hoofd gekeken: op het gemak bestaat hier niet! Het verkeer is zo verschrikkelijk luidruchtig en allesoverheersend. ‘S ochtends kon ik nog in betrekkelijke ‘veiligheid’ achterop de brommer van de plaatselijke AMCES verantwoordelijke zitten om wat geld te gaan afhalen en mijn simkaart te kopen (waarop er maandelijks voor slechts 15 euro ongelimiteerd internet zou staan! ). Daarna volgde mijn eerste oerbeninese gerecht in een klein restaurantje die mijn mond zowat in brand zette zodat ik echt wel een ‘grande’ beninoise nodig had om die te blussen en besloot ik om een kleine wandeling te maken vanaf de hostel. Dat was écht geen goed idee, in dit ‘wet van de sterkste’ verkeer sta je als voetganger immers helemaal onderaan en moet je voor het oversteken eigenlijk gewoon wachten op een klein gaatje en dan zo hard mogelijk sprinten en hopen dat er niemand een beetje versneld tijdens jouw overlevingskoers. Zodus zat ik algauw terug op mijn kamer en werd het een redelijk saaie namiddag aangezien ik nog niet meteen een doel had om de paar resterende uren te vullen. Voordat jullie mij teveel als een typisch luie toerist gaan zien, geef ik vlug verslag van mijn heroïsche vrijdag waarin ik zowat heel Cotonou doorkruistte om een soort marktstudie bij elkaar te krijgen. Het komt erop neer dat ik zoveel mogelijk winkeliers vroeg of ze een bepaalde groothandel wisten zijn voor PV componenten en dat ik dan altijd weer achterop een zemi (dat zijn hier de taxibrommers, ze lijken met meer te zijn dan er zandkorrels op de straten liggen en geloof me vrij, dat zijn er gigantisch veel) spring en me zo goed mogelijk probeer vast te houden tot het einddoel, waarna ik nog maar eens een poging doe om me écht niet af te laten zetten maar helaas altijd met een verdachte grijns van de chauffeur achtergelaten wordt. In de late namiddag vond ik tenslotte toch nog een gaatje voor nog een toeristisch bezoekje, de markt van Dantokpa, één van de grootste in West-Afrika en werkelijk indrukwekkend! Hier kan je gewoon alles vinden en als je even niet goed oplet, verdwaal je in een mum van tijd tussen al die wonderlijke steegjes. Daar is het weekend dan! Vanochtend heb ik nog een poging gedaan om een bepaald consultancybedrijf rond PV hier in Cotonou te vinden, maar die bleek na twee uur zoeken helemaal vruchteloos. Daarna ben ik dan maar het ‘Venetië van Afrika’ gaan bezoeken. Dit bestaat uit een reeks dorpjes genaamd Ganvié die allemaal op houten palen oprijzen uit een eindeloze zee van riet te midden van het grootste meer in Benin. Overal zie je bootjes voorbijdrijven en dat gaf zo’n supermooie afleiding van de stadsdrukte een paar kilometer verder. Mijn gids Pierre was een absolute aanrader en na de toer zijn we nog samen een biertje gaan drinken om de gezellige namiddag af te sluiten. Ziezo! Dit was een eerste update over het ontkiemen van mijn super uitdagende project! Hopelijk hebben jullie ervan genoten en wachten jullie nu met exponentieel stijgend ongeduld op veel meer… Robbe(rt)