Het is zaterdagochtend, 7u wanneer de bus aanzet. Door het raam glijden al onze vaste adresjes voorbij: Grillardin, onze broodvrouw, Baobab Express, Charab… Wanneer de gloednieuwe brede baan versmalt naar een kleinere weg vol putten, werpen we een laatste blik op Parakou. Elk hoekje draagt wel een herinnering, elke straat een verhaal. Het vertrek kwam vliegensvlug dichterbij. De laatste dagen met eerst ons vier, daarna ons drietjes in Parakou waren voorbij vooraleer we het beseften. We moeten even graven in ons geheugen naar de herinneringen van de voorbije anderhalve week. Eens we met Chris, de oprichter van African Drive overlegd hadden om de batterij niet meer op te sturen, hebben we alles op alles gezet om het ander team verder te helpen. Zowel donderdag, vrijdag als zaterdag hielpen we hen interviews af te nemen van de lokale bevolking, de elektrische fiets en brommer te testen en het financieel model voor de oplaadstations te vervolledigen.

David en Arno vertrokken zaterdagochtend al naar Cotonou. Om ze nog een laatste keer te zien, spraken we donderdagavond af in Al Amir voor ons laatste avondmaal samen. Eenmaal de magen goed gevuld waren, namen we hartelijk afscheid. Door alle Erasmusplannen kan het weer even duren voordat we weer allemaal samen zijn. Voor Ronald was vrijdag ook de laatste dag werken bij Baobab Express. Een ideale gelegenheid om het model in ons op te laten borrelen en een uitgebreide fotoshoot te houden. Het zou natuurlijk zonde zijn om die foto’s niet met jullie te delen ?.

Zaterdag werkten we het grootste deel van de dag aan de verslagen. Ronald en Joachim wouden bovendien even snel kleren halen. De ‘even snel’ veranderde door wat vertragingen bij de kleermaakster in ‘toch wel enkele uurtjes’, waardoor we ze uiteindelijk pas ‘s avonds bij de Grillardin ontmoetten. Kaasbeignets, pizza’s en een duik onder de sterrenhemel vormden de ideale ingrediënten voor een onvergetelijke avond. Het regenseizoen was inmiddels op volle kracht gekomen. Toen we na drie dagen volle bak werken zondagmiddag de tussentijdse verslagen voor een allerlaatste feedback verstuurden, dreigden donkere wolken al boven Parakou. Omdat de aardewegen op elk ogenblik konden veranderen in kolkende rivieren, lieten we ons oorspronkelijk plan om met de elektrische fiets en brommer een tochtje te maken snel varen. Het werd in de plaats een gourmetavond: ijscoupes in Dody’s gevolgd door een traditioneel Beninees gerecht in Charab en een door de jongens gekozen film als afsluiter: de Disneyfilm Frozen.

De volgende dag namen we ‘s ochtends heel vroeg afscheid van Ronald om daarna nog even onder de lakens te kruipen. In afwachting van feedback moesten we ons best doen om nuttig werk te vinden. Nicolas maakte nog een testritje met de scooter en zocht nog wat meer informatie op over bepaalde zonnepaneleninstallaties, Olivia schakelde haar zoektocht naar een kot in Lausanne in de hoogste versnelling. Hoewel ze al een paar maand op zoek was, hadden alle mails en telefoontjes nog steeds geen vruchten afgeworpen. Het soms tergend traag internet liet haar zoektocht naar een dak boven haar hoofd uiteindelijk nog vier dagen lang aanslepen. Toen we dinsdag de poort van ons appartement dichttrokken, voelde de straat plots anders aan. De anders vrolijk rondhuppelende geitjes waren op een paar kleine of zwangere geiten na allemaal uit het straatbeeld verdwenen. Toen we een glimp van een gevilde geit in de garage van de buren zagen, werd het duidelijk: het offerfeest was begonnen. Heel veel tijd hadden we niet om bij de spoorloze geitjes stil te staan, want de feedback van Materialise stond intussen ongeduldig in onze mailbox te pinken. Hoewel ons project intussen zo goed als afgerond was, had het ander team -waarvan enkel Joachim nog overbleef- nog een flinke pak werk. Nicolas schoot hem snel te hulp om het project nog tot een goed einde te brengen. Olivia was gedwongen haar zoektocht naar een verblijfplaats in Lausanne verder te zetten. Toen we ‘s middags terug kwamen, was Joachims laptop spoorloos verdwenen. Het was de eerste gerapporteerde diefstal sinds de oprichting van Baobab Express en alle werknemers waren er sterk door aangedaan. De directie begon meteen met iedereen te interviewen op zoek naar een spoor. We moesten intussen alles op alles zetten om met een laptop minder het werk nog af te krijgen. Woensdag verplaatste het offerfeest zich naar Baobab Express zelf. We stonden extra vroeg op om verwonderd de transformatie van een levende koe naar een hoop plastiek zakjes vlees bij te wonen. Gelukkig deed de slachter zijn werk bijzonder vakkundig en stierf de koe schijnbaar pijnloos. Eenmaal de zoveelste regenbui ons terug naar binnen jaagde, hervatten we ons werk van de dag ervoor.

Ook donderdag was gevuld met Excel rekentabellen, Word documenten en USB-sticks. In de voormiddag werkten we van uit het appartement in afwachting van Cyrille en Adamou. Ze verrasten ons met een stageattest van Baobab Express en zeer positieve evaluatiefiches. De attesten stonden in de kortste tijd op allerhande fotoapparaten voor onze zoveelste fotoshoot. Daarna namen we met veel moeite afscheid van Cyrille, die door een onverwacht overlijden de stad uit moest en vertrokken we vervolgens voor de laatste keer naar Baobab Express. Toen we enkel uren later onder de sterrenhemel het terrein verlieten, beseften we met pijn in het hart hoe hard we onze vertrouwde werkplaats gingen missen.

Vrijdag kreeg heel het appartement een grondige schoonmaakbeurt. Elke kast werd gekuist, elke zetel werd verplaatst. Plots stond Cyrille onverwacht aan de deur met een grote plastiek zak ik zijn hand. Ons geluk kon niet op toen hij Joachims laptop uit de zak haalde. Hier geloven ze immers dat dieven via voodoo vervloekt kunnen worden en vervolgens sterven indien ze de gestolen goederen niet terug geven. De nog steeds anonieme dief besloot daarom de laptop goed in te pakken en onder de poort van Baobab Express te schuiven. Na hem 10000 keer te bedanken, namen we deze keer definitief afscheid van hem. De honger na een dag lang vegen, dweilen en inpakken leidde ons een laatste keer naar de Grillardin. Van op het idyllisch terras namen we afscheid van Parakou. We zullen de stad nooit meer vergeten. Ondertussen dendert de bus voorbij een half uitgebrande bus. De gestrande passagiers vullen opgelucht de laatste vrije plaatsen in de bus. Of we nu een taxi brousse, een bus of een brommer nemen, er vallen altijd verhalen te rapen wanneer we ons verplaatsen. Ook de tocht naar de busparking verliep moeizaam. Adamou kon ons pas gisterenavond opgelucht laten weten dat hij iemand met een driewieler die onze bagage naar de busparking kon vervoeren had gevonden. Gebukt onder 9 stukken bagage en Joachim viel deze vanmorgen tweemaal in panne om uiteindelijk stapvoets de bus te bereiken. Het zou ons verbazen als we rimpelloos Benin verlaten… Terwijl de laatste aanpassingen aan onze blog gemaakt worden, bereiken we Cotonou in de gietende regen. De korte week die volgt is gevuld met een rondtocht door Zuid-Benin. Volgens de reisgidsen wachten er een paar absolute hoogtepunten op ons. We zijn alleszins heel benieuwd. Tot snel! Olivia en Nicolas