Disclaimer: dit bericht is eerder geschreven dan het meest recente blogbericht. Het internet was altijd te slecht om het up te loaden, maar nu is er iemand in België die alles supersnel kan uploaden! (daarvoor meer in de volgende blog)
Gegroet aan het thuisfront, vrienden en toevallige passanten,
Ondertussen liet deze blog lang genoeg op zich wachten en zitten jullie vol spanning op het puntje van de stoel. Aan zij die eens willen weten wat we hier nu allemaal doen: jullie zijn op het juiste adres. Aan zij die vooral geïnteresseerd zijn in sappige verhalen: “What happens in Parakou stays in Parakou.” Met deze wijsheid beginnen we onze tweede blog.
“Le Parakou c’est bon!”
Na Cotonou is Parakou een verademing. We leven in een fantastisch appartement met zelfs vier douches. Eén van deze douches is een voorbeeld van de ingenieuze bouwstijl. De douche ligt in de eetkamer, heeft een glazen doorschijnende deur én heeft een stopcontact onder de douchekop. Deze schokkende uitvinding dient natuurlijk voor het stijlicoon dat zich overslapen heeft en niet kan wachten om zijn haar te föhnen. Multitasking op zijn best. Daarnaast lopen landbouw en wonen hier door elkaar. De straat lijkt wel op een kinderboerderij met geiten, kippen en kuikentjes. Heel, héél af en toe vind je er zelfs de zeldzame Yovo.
“Bature Yovo Yovo!”
Voor de lezers die niet vertrouwd zijn met de lokale taal volgt hier even een verduidelijking:
Yovo [de; mv -s] Een vreemdeling – “~, ~, bonsoir, cava bien merci, et chez vous?”Universele groet
Baturé [de; mv -s] Een blanke – “~, ~, ~!” Uitdrukking van verbazing
Veel toeristen kent Benin jammer genoeg nog niet, en dat merk je. Als Belg val je hier op. Verbazingwekkend is dat alle (!) kinderen hier hetzelfde liedje zingen als je voorbij wandelt: ‘Yovo, Yovo, bonsoir, cava bien merci et chez vous?’ Als je meezingt, antwoorden de enorm schattige kindjes: ‘ça va trèeees bien!’ Super leuk!
We vroegen eens waarom iédereen dit liedje kent. Het blijkt een overblijfsel te zijn uit de tijd dat onze Zuiderburen het hier voor het zeggen hadden en dit liedje in alle scholen aanleerden. Bij terugkomst zullen we onze populariteit alleszins missen. De mensen zijn hier ongelofelijk vriendelijk, charmant en eerlijk. Eens je vrienden bent, mag je elke dag een telefoontje verwachten om te checken of alles goed met je gaat.
“Non, non, on sait que c’est un bon prix.”
Met deze zin begint de werkdag. Elke ochtend nemen we een Zemidjan of moto-taxi tot ‘La direction de Baobab Express’. De chauffeurs zijn slimme ondernemers en -hoe zou je zelf zijn- proberen extra CFA’s te verdienen aan een onwetende vreemdeling (Yovo voor de oplettende lezer). Gelukkig leren we stilletjes aan de kneepjes van het vak en hebben we de prijs per rit al gehalveerd. Elke ochtend ontvangen de werknemers bij Baobab ons met open armen. De sfeer zit goed! We werken nauw samen met Cyrille en Adamou, twee topkerels vol enthousiasme, doorzettingskracht en nieuwsgierigheid.
“L’essence ca tue”
De kritische lezers vragen zich misschien af wat we nu eigenlijk allemaal doen. Het busbedrijf ‘Baobab Express’ wil graag een elektrische fiets introduceren. Zoals de ervaren lezers wel weten, is bijna alle benzine hier gesmokkeld uit Nigeria. Deze malafide loebassen raffineren de benzine zelf in de bossen aan de grens. Ze verdienen de naam loebas: zo sluw als ze zijn voegen ze af en toe wat ingrediënten toe zodat je de benzine kan aanlengen met water.
De onschuldige burger, die de keuze heeft tussen de dubbel zo dure, officiële benzine en de ‘kpayo’, ademt deze vuile smurrie dag in en dag uit in. Niet getreurd! De overheid staat klaar om hier iets aan te doen en Baobab Energy maakt zich klaar voor een alternatief: de kracht van de zon! We willen E-bikes en E-scooters verkopen, samen met een netwerk van oplaadstations met zonnepanelen. Wij zijn hier om te kijken of dit mogelijk is.
“Bonsoir, monsieur/madame, vous avez bien dormi? “
Alle ouders die een poging waagden wat info op te zoeken over Benin of Parakou en van een kale reis terugkwamen, begrijpen het probleem misschien het best: er is amper info te vinden op het internet. Daarom zoeken we die zelf. We lopen gericht rond op straat en door een gezellige babbel doen we ons best om te begrijpen wat de Beninezen in Parakou nodig hebben. We proberen te begrijpen wie onze eerste klanten zullen zijn en hoe we deze kunnen helpen. We kijken welke middelen er beschikbaar zijn en met wie we kunnen samenwerken. We kijken welk type E-moto het best aanslaat.
We zoeken ook langs het doolhof van de bureaucratie en via beredeneerde schattingen naar enkele waardevolle data. Hoe groot is de markt van privé scooters in Parakou? Hoeveel energie verbruikt een huishouden? Al deze info verwerken we in een mooi rapport.
Jammer genoeg loopt het project ook niet altijd even vlot als onze faeces. We leerden dat een klein netwerk van batterij-wisselstationnetjes met zonnepanelen zeer riskant is door de hoge prijs van duurzaam materiaal en de lange oplaadduur van een batterij. Nu zetten we alles in op de E-bikes voor privé gebruik!
The food: the good and the dangerous
Ook gebeurt het wel eens dat iemand zich moet overgeven aan de plaatselijke bacteriecultuur, letterlijk dus. Uitgenodigd worden om pâte noire -het favoriete gerecht van menig Beninezen- te eten, is super gezellig, maar soms wel wat gevaarlijk! Een ervaren reiziger en teamgenoot weet natuurlijk dat je dit best plant net voor de deadline, zo kan je zonder slecht geweten in bed liggen terwijl je teamgenoten doorwerken. Hierdoor heeft hij wel de lekkerste maaltijd van de maand gemist: we werden uitgenodigd bij een Belg en Beninezen vrienden met een geitenboerderij. Het was een lokale versie van stoofvlees met groentjes en gegrilde geitenkaas. Hmmmm!
En dan hebben we het nog niet gehad over de heerlijke advocado’s in overvloed! Het mangoseizoen is net over en het advocado-seizoen is begonnen. Voor €1,2 kopen we hier 5 advocado’s! Om wat af te wisselen zijn er ook heerlijke ananassen en bananen, net van de boom gehaald. Daarnaast zijn er hier enorm veel kleine restaurantjes met lekkere, pikante, gegrilde kip.
Nu we dit schrijven, krijgen we alweer honger. De eerste versie van ons verslag is opgestuurd en terwijl het grondig doorgenomen wordt voor feedback, is het tijd voor een vakantie.
A la prochaine!
Joachim, Emilie, Ronald