Nassouba/Nahoju met e ga? (Goeiemorgen/Goeienavond, hoe gaat het met jullie?)
Uren lijken de laatste tijd voorbij te tikken als seconden. De dagen volgden elkaar in een razendsnel tempo op en 13 augustus was plots niet zo ver meer. Het was zo’n dag waarop alles plots verandert. ; de dag dat we afscheid moesten nemen van onze allerliefste Emilie. Voor haar studies moest ze die ochtend immers al de bus nemen naar Cotonou om ’s anderendaags naar huis te vliegen. We zetten dus alles op alles om er nog een zo mooi mogelijke week van te maken.
Maandag 6 augustus galmden de eerste wekkers alweer om 6u30 door ons appartement. Olivia was helaas nog steeds ziek, maar de rest van de groep vertrok een goed uurtje later met kleine oogjes naar het werk. Zo’n 11 uur lange autorit zoals die van zondag kruipt wel in de kleren. Terwijl wij op vakantie waren, nam Materialise al onze verslagen nauwkeurig door. Nu was het onze beurt om hun feedback te lezen. Gelukkig was deze overwegend positief ?. Enkele bijvragen moesten we nog oplossen: Is het mogelijk om de invertoren weg te laten omdat er een dubbele conversie gebeurt? Kan de zonnepaneelinstallatie om de fietsbatterijen op te laden gemaakt worden zonder loodzuurbatterijen om geld te besparen? … Nicolas startte met het beantwoorden van deze vragen en stuurde meteen wat mails rond naar bedrijven om meer informatie te krijgen. Daarnaast werd het ook tijd om al onze ongelofelijke ervaringen op reis nogmaals neer te pennen. In de middag vulden Ronald, Emilie, Nicolas en Joachim hun maagje bij in een gezellige maquis Charab om de hoek. Dit lokaal restaurantje ontdekten we vlak voor de vakantie en sprong meteen bovenaan ons lijstje met favorieten. We kregen toen ook het slechte nieuws dat de 3D-print machine die de case van onze batterij moest maken is kapot gegaan. Daardoor heeft de verzending nog meer vertraging. We zouden de batterij waar we heel het jaar hard aan gewerkt hebben dus in het beste geval slechts een paar dagen zien. Het nieuws stak ons diep in het hart en we moesten ons best doen om onszelf te motiveren om verder te werken. ’s Avonds krikten we ons op met pizza’s van Dody’s, één van de Westerse restaurants in Parakou.
De volgende dag zette iedereen het werk verder. Om het rekenwerk wat te verlichten, amuseerde Nicolas zich met een rekenmodel in Excel die automatisch de kost van een oplaadstation berekent. Olivia lag nog steeds ziek thuis, maar slaagde er toch in haar was te doen (alle onderbroeken waren op). We sloten de dag af met een gezellige kook- en filmavond met de hilarische film ‘Coming to America’. Het gaat over een Afrikaan die naar Amerika gaat om zijn bruid te zoeken. We gingen dicht bij alle Afrikaanse stereotypes en de overdreven waka-waka muziek. Zo’n ontspannend avondje deed ons stiekem wel allemaal deugd.
Woensdag kon Olivia eindelijk terug aan het werk. Na een week lang te moeten vechten tegen de virussen die de stomme Fufu met zich had meegenomen, was het leuk om nog eens met vijf te zijn. Dit betekent natuurlijk niet dat de wet van Murphy plots niet meer van kracht was. Op die dag moesten we namelijk dringend onze reisblog publiceren. Olivia werkte deze samen met Joachim en Nicolas af. Door een storing bij de 3G was er nog amper mobiel internet en wifi in heel Parakou. Het uploaden van de vele foto’s bij de vorige blog werd een zenuwslopend proces wat een hele dag innam. Nicolas zocht intussen componenten voor een oplaadstation zonder loodzuurbatterijen op. Hoewel hij miraculeus wel van relatief goed internet kon genieten, bleek het snel dat mails uit Benin niet altijd even gemakkelijk door spamfilters geraken. In de avond vergezelden Arno en David ons voor een etentje bij Chez Diallo.
De volgende dag hing er opeens een kabel van 220V los aan een stopcontact. Dit heeft Nicolas snel hersteld. Net op tijd hield hij een medewerker van Baobab tegen die de kabel onder spanning wou aanraken. Vervolgens trok hij zijn beste wandelschoenen aan om Parakou te doorkruisen op zoek naar een apparaat die de capaciteit van een batterij meet en kocht een doos voor de zelfgemaakte oplader van onze zelfgemaakte batterij. Ondertussen zocht Olivia op over het testen van lithium-batterijen en loodzuurbatterijen en maakte affiches voor het gebruik van de zonnepaneelinstallatie bij Baobab Express. Op deze manier willen we de mensen hier stimuleren om de installatie meer te gebruiken aangezien hij het voorbije jaar amper is aangeraakt. In de middag hadden we zin om er eens tussenuit te knijpen en plonsden we in het lokale zwembad in Parakou. De verfrissende middagpauze gaf ons de nodige moed om na de lekkere pizza’s verder te werken waarmee we bezig waren.
Sinds we terug zijn van Togo zijn de bestelde elektrische fiets en elektrische scooter aangekomen. Deze twee voertuigen dienen om getest te worden en om de reacties van de mensen te bekijken. Er moeten de komende weken verschillende testen uitgevoerd worden op geasfalteerde weg en op zandwegen, met 1 of 2 personen om zo te kijken wat de vereisten zijn van de batterij. Opladen is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het net in Parakou is verschrikkelijk, het valt verschillende keren per dag uit en geeft zo’n hoge spanningspieken dat veel toestellen gewoon kapot gaan. Om de scooter en de fiets op te laden is er dus een spanningsregulator nodig. Een goed excuus om na wat opzoekwerk opnieuw een wandelingetje te maken in Parakou, op zoek naar welke regulatoren de stad te bieden heeft. Verder werkte Nicolas met Ronald aan het financieel plan van de installatie. Ondertussen zocht Olivia nog verder op over spanningsregulatoren en knutselde de batterijoplader in elkaar. In de namiddag bleef Olivia ziek thuis, nog steeds verzwakt door langdurig ziek te zijn. ’s Avonds propten we ons vol met de overheerlijke avocado’s die hier gewoon aan de bomen groeien.
Zaterdag was een zalige zomerdag. De stralende zon verleidde Nicolas en Joachim om gezellig iets te gaan drinken en Olivia jogde naar hen toe. Enkele uurtjes later volgde Nicolas haar voorbeeld. Vanaf dat de wolken plaatsmaken voor de bijna verticale zon, heb je het gevoel dat je in een oven zit. De warmte komt precies uit het dieprode zand onder je voeten. Ondertussen maakte Emilie het eerste deel van haar koffer en las Ronald gezellig een boek. ’s Middags besloten we weer om de hoek te gaan eten. Allemaal heel lekker en rustig tot er plots liters water uit de lucht vielen. Het waaide daarbovenop nog eens hard waardoor alles en iedereen in het restaurant nat werd. Praten met elkaar was geen optie door het gebulder van de regen op de ijzeren golfplaten. We zaten nog 1,5 uur opgesloten op restaurant voordat de wolken leeg geregend waren.
We wandelden terug naar huis en schrokken ons een bult. We zijn ondertussen gewend dat hier overal op straat geitjes, kippen, parelhoenen, hagedissen, gekko’s, kalkoenen, honden en af en toe eens een dik zwijn lopen. Maar opeens in het midden van een kudde koeien door de stad wandelen was toch iets nieuws. We sjokten vooruit en hoopten dat we op tijd voor de volgende regenbui binnen zouden zijn. Na deze grappige ervaring trokken we naar de markt waar we in tientallen stoffenwinkeltjes op slechts enkele vierkante meter belandden. Honderden kleuren en duizenden stoffen, elke dag gedragen door de lokale bevolking die zo het straatbeeld inkleuren. Niks is dan ook een beter souvenir dan zo’n stofje te kopen en er kleren van te laten maken.
Na het nemen van deze moeilijke outfitbeslissingen, keerden we terug naar huis. Hier kwamen Arno en David toe met hun inkopen om ’s avonds met ons allen te koken. Koken voor acht (de buurman kwam ook mee-eten) is makkelijker gezegd dan gedaan in een waskom op één gasvuur. De currysaus met groenten was gelukkig toch lekker en er was zo veel overschot dat we er nog een keer van konden eten
We haalden onze beste manipulatietactieken boven tijdens een spelletje Secret Hitler (lijkt wat op weerwolven) en dronken het sap van de maniok, een lokale sterke drank. De sfeer zat er goed in dus namen we samen de zem naar le Billionaire. Dit is een discotheek die blijkbaar vrij populair is in Parakou. We probeerden onze verwachtingen wat in te perken omdat het feestje op de Franse ambassade vorige maand wat tegenviel qua dansende mensen. Gelukkig was de Billionaire dé place to be die avond. Allemaal locals die uit hun dak gingen op een mengeling van Afrikaanse en Westerse muziek. Ook hét lied van de reis – Money van Toofan (zie foto) – werd hier gedraaid. We genoten van de sfeer en kropen na een topavond ons bedje in.
Zondag bestond de dag voornamelijk uit slapen en herinneringen oprakelen van de afgelopen avond. Emilie pakte in en ging nog bij de kleermaker een outfitje laten maken. ’s Avonds wilden we genieten van de laatste momenten met onze groep dus gingen lekker aperitieven en een hamburger eten. Hierna hielden we een hilarische fotoshoot in onze living en gingen na een avond lachen en babbelen slapen.
De wekker rinkelde om 5u20. Onze allerliefste Emilie ging vertrekken. We zwaaiden haar uit en met een wrang gevoel gingen we terug aan het werk. Nicolas en Olivia gingen naar de Ferme de Sokounon waar David en Arno een zonnepaneelinstallatie geïnstalleerd hebben voor het aandrijven van een maalmolen voor maïs. Zij legden ons de werking uit van hun installatie. We kregen die dag ook te horen dat de batterij nu pas geverfd is en er nog geen bevestiging is van vertrekdatum. In een goede week die nog op het vliegtuig krijgen, door de douane leiden en heel Benin doen doorkruisen lijkt ons heel onwaarschijnlijk. Al onze hoop om de batterij nog te zien is nu vervlogen. De ondertussen al serieus verminderde motivatie voor ons eigen project verdween als sneeuw voor de zon. Om de tijd te doden en onze laatste werkdagen zo efficiënt mogelijk te gebruiken, zouden we daarom eventueel een deel van het sociaal aspect van het project van Arno en David overnemen.
Sinds vorige week zijn we ook allemaal iets sportiever. We wandelen vanaf nu één of meerdere keren per dag heen of terug van Baobab Express. Dit zorgt voor mooie zonsondergangen en een leuke ontspanning. Om deze fitte manier van leven aan te houden wandelden Nicolas en Olivia ook terug van de Ferme de Sokounon en in de namiddag ook heen en terug van de elektronicawinkel Garba&fils. In deze winkel kochten we de uitgezochte spanningsregulator en wat verdeelstekkers. Het leek even alsof hij niet werkte omdat elke keer dat Olivia hem aanzette, de hoofdzekering in Baobab afsprong. Gelukkig lag dit aan de verdeelstekker die van slechte kwaliteit was. ’s Avonds aten we de restjes van zaterdag en keken de komedie Ferris Bueller’s Day Off.
Dindag werkte Nicolas verder aan het financieel model met Ronald en startte met het schrijven van het verslag. Olivia had een leuke maar vermoeiende dag op de e-scooter: de hele dag testen door op zandwegen te rijden. Stenen vlogen in het rond, heel vaak de voeten zetten om niet om te vallen en het evenwicht bewaren om niet in een plas te tuimelen. De brommer hield het 71km vol maar heeft wel afgezien want is helemaal niet gemaakt voor off-road wegen. Met een bruin kleurtje en mooie foto’s bespraken Olivia en Joachim de rit. We kregen daarna allemaal een leuke gele polo van Baobab Express, nu zijn we precies echte werknemers! ’s Avonds gingen we weer om de hoek een kipje eten en kropen we vroeg in bed.
De 15e augustus is ook in Benin een Christelijke feestdag. Op die dag is het hier ook het ‘feest van de njam pilé’, een lokale lekkernij. Voor ons meteen een goede reden om iets langer te slapen. Daarna doorkruiste Nicolas de omliggende dorpjes als test voor de elektrische fiets, om uiteindelijke te constateren dat de band plat was. De brommer had de dinsdag toch iets harder afgezien dan verwacht. Er zat niets anders op dan hem te verwisselen met de laptop om het verslag te schrijven. Olivia beschreef alle avonturen die we de voorbije weken meemaakten in deze blog. Chris van Assche, de oprichter van African Drive was ondertussen opnieuw in Benin en stelde voor om eens samen te zitten. Om 17u stipt stonden we klaar bij Baobab om met hem onze voortgang in het project te bespreken. We werden achteraf overvallen door de vermoeidheid die zich de laatste dagen opstapelden. We vulden onze maag nog snel met spaghetti en linzen en kropen vroeg onder de lakens.
De komende dagen zetten we nog alles op alles om met Ronald nog een paar leuke dagen te beleven. Maandag vertrekt ook hij naar het zuiden van Benin. Tot de volgende keer, hopelijk genieten jullie van onze verhalen!!
Kussies,
Team de Beninja’s