Zonder het goed en wel te beseffen, zijn we in augustus aanbeland. Het project lijkt week na week aan een hoger tempo vooruit te gaan, zodat tijd vinden om een blog te schrijven moeilijk was.
Naast de graafwerken die elke ochtend plaatsvinden, kunnen we nu ook regelmatig in de namiddag werken. Dat is nodig, want de deadline komt akelig snel dichterbij.
Samen met Jeffery, de lokale ingenieur, en David, zijn rechterhand, legden we leidingen in alle geulen. Het deed deugd om het zware graafwerk eindelijk beloond te zien met een tastbaar resultaat. Op één dag tijd legden we ongeveer anderhalve kilometer leiding, goed voor de helft van de totale afstand. De omvang van het project is dan ook gigantisch: gisteren waren we met
ongeveer 100 mannen én vrouwen tegelijk aan het werk! Veel energie kruipt in de communicatie tussen alle werkers, de projectpartners, het watercomité en nog zo veel meer mensen die hun mening willen geven over het project, wat we natuurlijk enkel kunnen toejuichen, maar soms ook
vermoeiend is.
1 van de 2 reservoirs, in totaal goed voor zo’n 20.000 liter
De vrouwen aan het werk
Nog meer vrouwen aan het werk
Ondertussen wordt er ook nog steeds gegraven, hier bij een standpipe
De metselaar van COLISO is, met veel vertraging, begonnen aan de constructie van het platform waarop de reservoirs zullen komen. Daarnaast werden er betonnen muurtjes gebouwd als
omkadering van de kraantjes (of standpipes) die Adjobue van water moeten voorzien. Het project wordt daarmee nog zichtbaarder voor de community en af en toe klinkt er dan ook onvrede, bij
mensen die geen waterkraantje in hun directe omgeving zullen krijgen. We proberen echter zo veel mogelijk te benadrukken dat dit project enkel het startschot is van een compleet
waternetwerk in Adjobue, waarbij elke buurt directe toegang tot water heeft. Door een klein bedrag te vragen voor het water, zal de community geld kunnen sparen om de benodigde uitbereidingen uit te voeren.
David leert ons de kneepjes van het vak
We gingen alvast eens langs bij de middelbare scholen, om uit te leggen hoe de installatie werkt, wat het voordeel is van zonne-energie en waarom het water drinkbaar is. We waren aangenaam
verrast door de interesse en vragen van de leerlingen, en één van de leerlingen wou zich al opgeven als verantwoordelijke van de hele installatie, maar komt voorlopig nog wat centimeters tekort om bij alle componenten te kunnen. De toekomst is al verzekerd, maar in afwachting
daarvan gaan we komend weekend ook een event organiseren, waarbij alle geïnteresseerden van het dorp vragen kunnen stellen over de installatie.
Hendrik geeft les aan de leerlingen van de lokale middelbare school
Bovendien zijn de zonnepanelen, pomp en andere componenten eindelijk aangekomen in Adjobue. Eerst ontbrak de doos met de belangrijkste componenten, maar gelukkig werd deze al snel teruggevonden in Accra. Een scenario zoals bij het Humasol-project van vorig jaar, werd daarmee gelukkig vermeden. Het is nu wachten op de bouwmaterialen voor het frame van de
zonnepanelen, en dan kunnen we eindelijk beginnen aan het technische deel van het project. We voelen al een gezonde tijdsdruk.
Veel tijd voor ontspanning was er niet. We hebben de Big Tree bezocht, de grootste boom van West-Afrika (in volume) en met enkele kinderen gevaren op de Birim rivier, die vlakbij Adjobue stroomt. Dat laatste was achteraf bekeken niet zo verantwoord, nadat we verhalen hoorden over
de sterke stroming, slangen en zelfs krokodillen. We hebben nog meer leuke Ghanese kleren laten maken, maar Astrid ging zelfs nog een stapje verder: voor meer dan 2 weken liep ze rond met een typisch Ghanees kapsel.
Bij de Big Tree
Nog meer nieuwe outfits
We hebben ook twee begrafenissen bijgewoond, die hier 4 dagen duren! Op donderdagavond wordt het feest ingezet door de jongeren, die van Adjobue een Overpoort 2.0 maakten. De volgende ochtend waren we gelukkig niet te misselijk, want we moesten het lijk gaan groeten – bij
een temperatuur van 30 graden. Daarna volgden er uiteraard nog enkele collectes voor de nabestaanden en werd het lichaam begraven. De volgende dagen waren ingetogen, met muziek op marktplein en mensen die de dode in stilte herdachten. Kwaku nodigde ons het volgende weekend dan weer uit voor een begrafenis in zijn geboortedorp, Gyadam, waar we rijkelijk konden eten, drinken en dansen.
Dansende obroni’s (blanken) zijn hier altijd een attractie. We zijn steevast de slechtste drie dansers op de dansvloer, en kunnen dan ook rekenen op een stevige portie aandacht en gelach. Het toppunt hiervan was op de proclamatie van een lagere school, waar we gedwongen werden
onderling een dance battle te houden. Gelukkig hadden we al wat kunnen oefenen op de Ghanese dansstijl, tijdens een verjaardagsfeest in de bar, waar enkele jongeren (uit medelijden?) ons enkele basics leerden.
Nu moeten we terug aan het werk! Lees ook onze blog “All about food”