Bonjour et le séjour? Het groeten bij Afrikanen is net iets meer als bij ons. Wildvreemden vragen automatisch hoe met het werk, gezondheid of de familie gaat. Het maakt het allemaal persoonlijker. De sfeer in Afrika zit dik oké. Af en toe regent het wat, aangezien wij momenteel in het regenseizoen zitten. Elke dag verschilt veel van de vorige, wat deze stage heel interessant houdt. Het project nadert zijn einde, maar daarover later meer. De boerderij is duidelijk een plek van komen en gaan. Zonder de scouts en de stagiaires is het een stuk rustiger. Dit geeft wel de mogelijkheid om optimaal te genieten van de stilte in dit paradijs.
De Beninese en de Belgische stagiaires.
Bénin bij avondrood.
Frère Vincent en het dagelijks leven
In het weekend hebben wij afgesproken met de stagiaires om hun universiteit te bezoeken. Hier is het nog school, want tijdens het jaar was er een staking van vijf maanden, wat maakt dat er wel wat in te halen was. Op de universiteit van Parakou, zijn er vier faculteiten: rechten, geneeskunde, landbouw en economie. Alles was verzameld op één grote campus in het centrum. Het is een vooruitstrevende universiteit met prachtige Afrikaanse gebouwen. Helaas beschikken zij hier niet over de middelen om zich uit te rusten zoals ons, maar hun motivatie compenseert dit grotendeels. Tijdens ons bezoek, merkten wij dat de studenten op de campus talrijke activiteiten zelf organiseerden, zoals sportploegjes, toneelrepetities en muziekgroepen. Na onze visite zijn wij uitgenodigd voor het galabal van de bio-ingenieurs vanavond, waar wij hals reikend naar uitkijken!
Jonathan en wij.
Voor zo’n evenement is feestelijke kleding natuurlijk een must. Gelukkig zijn wij hiervoor voorbereid. Op de markt zijn wij gaan zien voor materiaal om lokale kledij te maken. In de boetiek was er een gigantische verzameling van kleurrijke stoffen. De bedoeling is om met de uitgekozen stof naar de kleermaker te gaan die dan op maat de gewenste outfit naait. Arno koos voor de Beninese broek en hemd, terwijl David voor de Nigeriaanse ‘Bumba’ ging. Zondag kregen wij de gelegenheid om de kleding te passen tijdens de zondagsmis. Frère Vincent hield de mis deze keer in Atagara, een jonge parochie die nog geen kerk had. Hierdoor vond de viering buiten onder een mangoboom plaats. Ook hier vergezelden trommels het koor, waarbij alle misgangers meeklappen. Een speciale ervaring! Later die dag gingen wij met de andere Belgen die hier gestationeerd waren, uit eten in de Grillardin, wat onze weekend en zeer geslaagde finishing touch gaf.
Misviering onder een boom
Na een jaar voorbereiding en na een zoektocht naar de componenten die twee weken duurde, brak de voorbij week het moment aan waar we beiden naar uitgekeken hadden. Het installeren van het geheel zodat onze molen maïs kon vermalen. Aangezien we alles op voorhand hadden, moest dit normaal wel op 1 à 2 dagen afraken, maar zoals het leeuwendeel van alle projecten verliep het een beetje anders…
De planning voor de eerste dag was het bevestigen van de panelen aan het kader en deze kaders monteren op het ‘dak’. De kaders, die we enkele dagen daarvoor ontworpen hadden, hadden we laten lassen door de plaatselijke lasser, Valentin. Doordat het dak al de juiste helling had, was het design van het kader niet zo ingewikkeld. Er moest enkel gezorgd worden dat we de panelen aan het kader konden bevestigen en het kader aan het dak. In de kaders was een gleuf voorzien om met bouten en moeren het kader te bevestigen aan de panelen en dit alles volgens de methode van (voor de KUL-burgies alom bekende) prof. Van De Pitte. Bij het design hadden we echter iets over het hoofd gezien. Er ontbrak een gat aan de achterzijde van het kader om de moeren makkelijk te kunnen vast te maken. Geen probleem! Met een boor en de juiste boorkop, zouden wij hier wel gemakkelijk een gat in maken, maar een boorkop vinden die ons hierbij zou helpen, is ons niet gelukt. Ook ontbrak het aan de juiste sleutels die wij erna nodig hadden om de constructie te bevestigen. Dit was slechts een voorbeeld waar het ons ontbrak aan degelijk materiaal. Er bestaat efficiënter werk, maar dit hoort bij het avontuur in Afrika.
Arno met zijn nieuwe adoptiefamilie
Het vervolg van de dag bestond eruit om de kaders met panelen te bevestigen op het ‘dak’. Dak is echter wel een groot woord voor de constructie die hier gebruikt wordt. Het dak bestaat uit verschillende houten balken, waarop dan golfplaten vastgetimmerd zijn. Deze scheurden al snel door ons gewicht, waardoor wij nu een oplossing moeten zoeken voor een lekkend dak. Het elektrisch circuit is momenteel bijna klaar en dit gebeurde zonder al te veel problemen. Er rest nu enkel nog wat afwerkingswerk, zoals het bevestigen van de draden en het voorzien van veilige connecties tussen de verschillende onderdelen. Vanaf volgende week hebben wij wat vakantie ingepland naar het Noorden, waar wij het nationaal park van Pendjari, de Kota watervallen en de Tata Somba’s willen bezoeken. Ons volgende bericht zal een uitgebreid reisverslag bevatten. Tot dan! 
