Maandag 9 juli, 6:15 ’s ochtends. De wekker protesteert een laatste keer tegen het veelvuldige snoozen, de tenen zoeken beetje bij beetje een weg uit het muskietennet naar de altijd even koele douche, een klein legertje aan muggen en ander ongedierte staat paraat om ons leven wat spannender te maken. Na een week Cotonou te doorkruisen en de eerste kennismaking met Parakou, werd het tijd om voor het eerst onze nieuwe thuishaven bij Baobab Express binnen te stappen. We moesten allemaal even slikken toen we de avond ervoor vernamen dat we dagelijks tegen 8u verwacht worden. De wet van Murphy stuurde ons eerst naar de vertrekplaats van de bussen, waardoor we elegant een half uur te laat de werkplaats binnenwandelden. We hadden net genoeg tijd om de verzameling oude busjes zonder motor te bewonderen voordat een lawine aan namen en titels ons enthousiast begroette. De gastvrijheid in Benin is allerminst overdreven. Terwijl Ronald, Joachim en Emilie zich begonnen te verdiepen in alle data die nodig is voor een businessmodel, wierpen wij -Nicolas en Olivia- ons op de zonnepaneleninstallatie die vorig jaar in het bedrijf geïnstalleerd is. Omdat onze zelfgemaakte fietsbatterij helaas nog geen passend koffertje heeft gekregen om op reis te vertrekken naar Benin, gaan we ons de eerste weken bezighouden met onze voorgangers’ installaties. Gelukkig namen we zondag nog wat tijd om in één dag expert te worden in zonnepaneleninstallaties (een talent dat we steeds opnieuw de dag voor een examen aanleren), want we kregen meteen een vuurdoop bij de installatie van Baobab Express: de tv werkte voor vijf minuten, maar viel dan na vijf minuten uit terwijl de batterij nog vol was. Hij viel niet uit wanneer de panelen losgekoppeld werden, ook al was de batterij al te diep ontladen. Van een eigenwijze installatie gesproken… Na ons twee dagen te verdiepen in regulatoren, invertoren en loodzuurbatterijen, op zoek naar een mogelijke oorzaak, werd het tijd om ons te ontspannen tijdens de match België-Frankrijk. Vergezeld door de twee andere Humasolstudenten Arno en David, een Waalse scouts en een handvol Franse broeders nestelden we ons voor een laptopschermpje op de broeders’ boerderij. Na 90 minuten supporteren konden we niets anders doen dan het verdict accepteren en bewijzen dat Belgen best wel goede verliezers zijn. Al bij al was het een fantastische avond, met als extraatje een prachtig sterrenhemel boven ons hoofd.
De volgende dag moesten we helaas vaststellen dat zowel onze begeleider Cyrille, de stagiair Adamou als het merendeel van onze groep zich niet opperbest voelden. Een voormiddag uitzieken deed gelukkig zijn werk, waardoor we tegen 15u op de zem richting Boko sprongen met Arno en David als compagnons. Daar wachtten twee oude zonnepaneleninstallaties op onze inspectie. Bij de ene waren vier zonnepanelen verbrijzeld.  De andere kon na een jaar afzien onder zware regen en slechte reparaties nog maar een halfuurtje licht geven… Het zat niet mee die dag.
Gelukkig had het uitstapje nog een fantastisch einde: herinneren jullie je nog dat we Hanne en Laura, twee geneeskundestudenten, hebben ontmoet in Ganvié? Zij deden toevallig ook hun stage in het ziekenhuis van Boko en nodigden iedereen meteen uit voor een avondje bij hen. De sfeer was fantastisch, we genoten dankbaar van het schitterend eten dat ze voor ons hadden bereid en genoten nog na wanneer we een paar uur later vergezeld door een niet al te vriendelijke taxichauffeur naar huis gingen.
Een beetje ongerust door de problemen bij de oude installaties die we tot dan toe gezien hadden, inspecteerden we ’s anderendaags met een klein hartje wat zonnepanelen aan de andere kant van Parakou. We konden onze lach niet bedwingen toen we, vergezeld door een meute schattige kindjes, over elk deel van de installatie te horen kregen dat ze nog perfect in orde was. Ook vrijdag konden we verder surfen op deze goede vibes toen we het probleem in de installatie van Baobab Express grotendeels vonden en oplosten. Het perfecte moment om het weekend in te trekken.
We zetten onze zaterdag in met een lokale maaltijd bij Cyrille thuis: pâte noire, vis en nog wat groentjes. Zijn dagelijkse maaltijd, voor onze neus bereid in een grote pot boven een vuurtje. Terwijl we met de rechterhand als lepel, vork én mes het eten binnen smulden, leerden we beetje bij beetje meer over de lokale gewoontes en gebruiken. Wc-papier is hier overbodig: daar heb je een linkerhand voor. Dit verklaart meteen waarom je nooit, nooit, nooit met je linkerhand mag eten of geld mag aannemen. Met een goed gevulde maag schaarden we ons met alle Belgen uit Parakou en omstreken voor een laatste keer achter ons landje voor de kleine finale. Om de namiddag lekker Europees te houden, gingen we vervolgens heerlijke hamburgers en pizza’s eten (eindelijk nog eens vlees!) en sloten we af bij een Franse instantie, waar hun nationale feestdag gevierd werd.
Vermoeidheid eist uiteindelijk zijn tol. Zondag was om 10u enkel nog maar het gezoem van de ventilator en het geronk van een paar feestgangers te horen. Beetje bij beetje sleurden we onszelf -en elkaar- uit bed en maakten we ons klaar voor een nieuw uitstapje. Ditmaal stond een dorpje van een nomadisch volk, diep verscholen in de brousse, op het programma. Met onze fotoapparaten dicht bij de hand ontdekten we hun ingenieus gemaakte schuurtjes waar de oogst een jaar lang beschermd lag tegen ongedierte, betoverde de omringende natuur ons en lieten we de lokale kindjes kennis maken met Snapchat filters. Moe, maar tevreden na deze prachtige ervaring doken we vroeg in de lakens om (relatief) fris de volgende dag door te komen. Maandag bracht ons meteen goed nieuws: ons vermoeden dat de installatie bij Baobab Express werkt, werd grotendeels bevestigd. De televisie valt wel nog steeds uit als de zon te sterk schijnt, maar alle andere apparatuur werkt probleemloos. De televisie is te gevoelig om korte spanningspieken te weerstaan, jammer maar niet veel aan te doen. Omdat de installatie uiteindelijk bedoeld is om batterijen op te laden, is dit ook geen enorm probleem. De volgende dag hoopten we om ook de installatie in het dorpje bij Boko te herstellen. Meervoudig geknoei transformeerde het voorbije jaar een prachtige installatie in een gevaarlijke knoeiboel van losse draden waar gevaar voor elektrocutie om elke hoek school. Tijd om de veiligheidsvoorschriften van Humasol boven te halen! Na alle draden opnieuw juist te verbinden vertelde de meetapparatuur ons dat een herstelling waarschijnlijk peperduur zou worden. Er zat helaas niets anders op dan met een krop in onze keel na een maaltijd bij Hanne en Laura terug naar huis te keren. Na al die dagen van verwondering, plezier en soms wat frustratie is het vandaag weer tijd om een dagje al onze bevindingen te noteren in verslagen, rapporten en natuurlijk deze blog. Het is pas wanneer we alles beginnen opschrijven dat we beseffen hoe snel de tijd hier gaat. Nog een weekje goed doorwerken naar de aanstormende deadline op 25 juli waar we al onze tussentijdse rapporten moeten doorsturen en daarna vertrekken we al op vakantie. Of anders gezegd, de blog zal alleen maar interessanter worden! Kusjes, knuffels en tot de volgende keer Olivia, Nicolas en mascotte en knuffelgeitje Ben die de laatste dagen op het appartement heeft gepast
Humasol