Karibu,

Mzungu, how are you? I am fine, thank you!

Het avontuur begon al minuut één. We vlogen vanuit Parijs en zouden daar geraken met de TGV vanuit Brussel. Toevallig op die dag besliste Merkel om een Europese top te houden, de NMBS om te staken, Couleur Café om van start te gaan en wij om te vertrekken. Ondanks het feit dat we meer dan op tijd vertrokken waren, werd het toch een race tegen de tijd om het station te bereiken. Na een helse loopwedstrijd die van start ging op de Brusselse ring, het verlies van de helft van de 30,5kg bagage van Willem, bereiken we uitgeput en zonder tickets de nog niet gesloten deuren van de TGV.

Na een lange oncomfortabele vlucht met een indrukwekkende tussenstop in Dubai kwamen we aan in Nairobi, de hoofdstad van Kenya. Door een miscommunicatie werden we niet opgewacht door onze lokale partner maar kregen we de boodschap om een taxi te nemen naar een goede vriendin van hem. Zo kwamen we terecht in Kibera, de grootste sloppenwijken in Afrika. Cultuurshock is real. Bij Jane op de zetel, werden we voor het eerst geconfronteerd met het wispelturige elektriciteitsnet van Kenya.

De volgende twee dagen verbleven we, ondertussen samen met onze partner Tom Ademba, in een zusterklooster op 10 km buiten de druktes van Nairobi. Hier leerden we de African way of time door twee uur in de file te gaan staan voor een fris lokaal biertje. Daarbuiten bezochten we de stad, en zijn we langs enkele winkels gegaan voor de eerste componenten van onze PV-installatie.

Na een laatste verwennerijtje van zuster Nellie in de vorm van gigantische avocado’s en schattige banaantjes begonnen we aan een helse tocht richting Nyabondo. Na veel armstoten en met slapende billen kwamen we aan in Nyabondo, ons thuis voor de komende twee maanden. Het ziekenhuis heeft een gezellig guesthouse voor ons vrij gehouden, waar we worden verzorgd door zuster Elsa. Vermageren zullen we hier zeker niet.

Na een rondleiding van het ziekenhuis en het nabije centrum voor gehandicapte kinderen konden we ons eindelijk een goed beeld vormen van wat er ons te wachten staat. Ondanks onze verwachtingen van het relatief goed ontwikkelde Kenya, is het toch nog wennen aan de gemiddelde leefomstandigheden van de omwonende mensen. Het was ook vreemd om aan priesters te moeten uitleggen dat er geen olifanten en leeuwen in de vlaamsche bossen zitten, maar wel eenhoorns (volgens Louise toch). We moeten nu afronden want we zijn het gevecht tegen onze twee zoomende vriendjes MAL en LARIA aan het verliezen! Team wakawaka out, tot volgende week! PS: like and subscribe
Humasol