Zolang lijkt het nog te duren voor we hier al vertrekken. Merkwaardig genoeg lijkt het ook niet veel langer geleden dat we van het vliegtuig op de veel te warme Senegalese grond stapten. De tijd verloopt hier anders, minder strikt, vrijer, minder gebonden. Voor de vrij punctuele Belgen is dit zeker en vast een aanpassing, en zelfs na 8 weken kunnen we ons nog wel eens ergeren aan het uitstelgedrag van de lokale bevolking. Toch heeft deze manier van leven ook wel iets bevrijdend: als je zelfs eens niet op tijd bent, of een afspraak past niet zo goed en je wil het verzetten, zal het je niet direct kwalijk genomen worden. Het zal alleszins opnieuw een serieuze aanpassing zijn wanneer we terug in België zijn.
“7 seconds away” is ook de titel van een van de meest herkenbare liedjes van Youssu N’Dour, de bekendste zanger van Senegal en bij uitbreiding waarschijnlijk ook wel van heel Afrika. Wanneer we bij elke gelegenheid dit nummer oplegden, waren we dus ook niet verbaasd dat iedereen ogenblikkelijk begon te bewegen op de muziek of zelfs mee te zingen. Dat liedje zal vanaf nu altijd wel de herinnering aan het prachtige Senegal oproepen, met zijn vriendelijke en behulpzame mensen. De openheid van de mensen hier, en de manier waarop ze toch oprecht gelukkig zijn ondanks het feit dat ze het waarschijnlijk een heel stuk zwaarder hebben dan wij in België, is op zijn minst inspirerend te noemen. Dat zal ook hetgene zijn wat we waarschijnlijk het meest zullen missen in België, naast de rust, het goede excuus om eens 2 maanden weg te zijn van onze ouders en het feit dat je ‘s avonds geen trui moet aandoen als je buiten zit.
De voorbije week was er een met vallen en opstaan. Zoals jullie waarschijnlijk in onze blog gelezen hebben, hadden we onze inverter niet genoeg beschermd tegen het water, en was deze intern verbrand bij de eerste testen. Vorige week maandag deden we hem binnen om hem te laten vermaken, met de belofte dat we vrijdag zoiezo een oplossing zouden hebben. Ofwel kan hij vermaakt worden ofwel krijgen we een nieuwe inverter. Donderdag kwam er dan een telefoontje. Blijkbaar waren niet alleen de transistoren aan de uitgang verbrand, maar was ook het moederbord onherstelbaar beschadigd. Niet alleen zou dit ons minstens 300 euro kosten, we zouden ook pas een week later onze inverter terug kunnen krijgen. Het nieuws kwam hard aan bij iedereen, niet alleen omdat dit ervoor zou zorgen dat we over ons budget zouden komen, maar ook omdat we echt wel een inverter nodig hadden om het dinsdag te gebruiken bij de inauguratie. Na te overleggen met de broer van de lokale partner, hijzelf is enkele weken geleden ironisch gezien vertrokken naar België voor meer dan een maand, besloten we die vrijdag naar de verkoper van de elektrische onderdelen te gaan om te zien of er nog iets te redden viel. Daar aangekomen kregen we te horen dat er nog een derde optie was, als we voor een goedkopere inverter kozen die bijna even performant was, kregen we die gratis mee en moesten we geen reparatiekosten betalen. Aangezien we op zowel op vlak van tijd als van geld niet veel andere keuzes hadden, besloten we die andere mee naar huis te nemen.
De elektrische componenten in onze ‘waterdichte’ elektrische box
Onze professionele fotograaf (Konstantijn) die een zijaanzicht neemt van de volledige aanhangwagen
Het zeil dient ter bescherming van de zware regen, en natuurlijk ook als reclame
Om er zeker van te zijn dat dit niet opnieuw zou gebeuren, moesten er enkele aanpassingen gebeurden. Niet alleen spoten we alles dicht met silicone, lasten we nog enkele profielen hier en daar, we bouwden ook een doos volledig rond onze inverter en besloten hem niet op de grond te zetten, maar hem in de lucht te laten hangen. Tot deze dag, en veel regen later, hebben we nog geen druppel op de doos van de inverter gezien dus kunnen we wel besluiten dat het normaal wel goed genoeg is.
Bij twijfel, gebruik genoeg silicone
Dinsdag was die dag dan eindelijk aangebroken, de inauguratie. De dag dat we officieel ons project voorstellen, en mentaal voor ons een soort eindpunt van het project. Voor deze unieke gelegenheid besloten we zelfs onze lange broeken en truien van Humasol aan te trekken, iets waar we gedurende de voorbije 7 weken zelfs nog niet aan gedacht hadden. De vrouw van de burgemeester, de verantwoordelijke van de basketbalploeg, bijna iedereen die met ons heeft samengewerkt, ons gastgezin en heel wat leerlingen van diezelfde basketbalploeg, allemaal waren ze aanwezig om te zien wat die ‘toebabs’ (Wolof voor blanke) nu juist hadden uitgespookt de voorbije 2 maanden. De dankbaarheid van de mensen zal ons het meest bijblijven, niet alleen tov. ons omdat we dit hele project gepland, uitgewerkt en getest hebben, maar ook omdat er mensen zijn in België die toekomst zien in Afrika. Al bij al was het zeker een geslaagde namiddag, een die ons nog lang zal bijblijven.
Op de inauguratie lieten we ook het woord aan de lokale bevolking om hun ervaring met ons te vertellen
Na 8 weken samen te leven met ons gastgezin vonden we het niet meer dan normaal om eens iets voor hen terug te doen. En aangezien we in de lokale supermarkt echte Belgische frieten zagen liggen, was de oplossing niet ver meer te zoeken. Woensdagavond besloten we dus om voor het gastgezin, en iedereen die goesting had eigenlijk, frieten te bakken. Gewapend met 6 kg frieten, 3 l olie en een grote gasbrander begonnen we vol goede moed aan deze onderneming. Niet voor de eerste keer hadden we het misschien een beetje onderschat. Onze pot was niet echt groot genoeg om meer dan 600 g frieten per keer in te doen, en ons vuur kon niet hoog genoeg gezet worden om een constante temperatuur voor onze frieten te behouden. Al bij al hebben ze maar even op hun honger moeten blijven zitten, en aan de reacties en complimenten te zien achteraf was het wachten het helemaal waard geweest.
Als afscheid besloten we voor iedereen van ons gastgezin op Belgische manier frietjes te bakken
Het leek alsof ze allemaal veel meer honger hadden dan normaal
Waar we op voorhand heel hard naar uitkeken, was om samen met de lokale reggae zanger Mamj Ras Soul en onze aanhangwagen voor enkele dagen door het platteland te trekken om muziek te spelen voor de kleinere dorpjes landinwaarts. Dit zou niet alleen een uitgelezen kans zijn om te tonen aan de mensen in het binnenland die over het algemeen nog geen elektriciteit hebben wat onze installatie aankan, het zou ook een onvergetelijke ervaring geweest zijn voor onszelf. Maar aangezien we door allerlei redenen vertraging opgelopen hebben, was dit uiteindelijk jammer genoeg niet meer mogelijk. Toch is het ons toch nog gelukt om Mamj Ras Soul even te pakken te krijgen, en om er donderdagmiddag een boeiend gesprek mee te voeren. Door het feit dat hij veel door Senegal reist, en zelfs al in Europa geweest is, heeft hij een heldere kijk wat er in zijn land gaande is, waardoor het gesprek al rap over dingen ging waar we in weken nog niet over gepraat hebben zoals de Franse kolonisatie, politieke stabiliteit, elitarisme en natuurlijk ook muziek. Op deze manier sloten we deze reis ook af zoals het begonnen is, op de ondertussen maar al te bekende tonen van Youssu N’Dours bekendste hit: ‘7 Seconds Away’
Konstantijn en Gaëtan vonden in het kuisen met de lokale borstels eindenlijk hun ware roeping in het leven
KSK out (Kara Mbodj, Sadio Mané en Konstantijn Rommens zoals we genoemd werden nadat we zondag onze voetbalkunsten hebben kunnen tonen.)
De wagen moest ook natuurlijk nog even getest worden op de lokale aardewegen