Bonjour à tous!

Na heel wat dagen augustus in Benin kunnen we bevestigen: le mois d’août, c’est la pluie! De plotse, hevige buien in combinatie met ritjes op de ZEM in t-shirt en korte broek zadelen Willem op met een verkoudheid. Volgens onze lokale vriend en trouwe helpende hand Emanuel hebben de vele verkoudheden echter een andere oorzaak: de nieuwe oogst van de njam, een soort knol die de Beninezen gebruiken om een van de meest geliefde gerechten, Njam Pilé, te maken. Emanuel loopt zelf snotterend rond dus misschien is zijn verklaring nog zo gek niet. Na een de laatste julidag nog goed gewerkt te hebben in het dorp, vragen de stagiairs lachend om een betaalde vrije dag. Ze komen de volgende dag namelijk niet werken, het is 1 augustus, la fête d’indépendence en met 57 jaar onafhankelijkheid leeft dit feest ook nog fel onder de jongeren. We nemen de ZEM naar het defilé in Parakou waar we temidden van de nodige chaos de parades van de gendarmerie, de traditionele ruiters, enkele militaire voertuigen en de lokale scouts zien. In het publiek spotten we ook een blanke jongeman, die even later Timon blijkt te zijn! De aanwezigheid van drie blanken blijft niet onopgemerkt en niet veel later is ons eerste interview met radio Parakou een feit. Marjon krijgt ook een micro onder haar neus geduwd en maakt de nodige reclame voor Humasol alvorens te vertellen hoe het defilé haar bevallen is. Als we even later op een terrasje bij de ambachtsmarkt iets drinken, schuift de burgemeester bij aan de tafel naast ons: onafhankelijkheidsfeest dus naar behoren gevierd!

De fanfare

Radio Parakou

De dagen die erop volgen werken we hard in het dorp: de laatste kabels van het net worden gelegd en een per een worden de lampen geïnstalleerd. Dit neemt meer tijd dan we verwacht hadden, zelfs als we in teams van twee werken. De stagiairs leveren fantastisch werk, maar ook wij krijgen het snel allemaal in de vingers: ‘interrupteurs’ installeren, ‘attaches’ in de muur slaan, ‘reglettes’ plaatsen, ‘connections’ maken,… De Nederlandse benamingen van de acties en componenten beginnen ons te ontgaan. Ondertussen wordt verder gebouwd aan ons huis. Ja, huis, want het valt nogal groot uit. Niettemin zal het goed dienst doen en ziet het er best mooi uit met het golfplaten dak en de rode metalen deur.

Travailler ensemble dans l’église

Connecties maken

Willem draagt ook altijd veilig zijn steentje bij

De maandag die erop volgt laten we de stagiairs thuis. Toch komen Arrafat en Aristide nog opdagen, ze hadden ons berichtje niet gezien. Niet erg, we zetten hen meteen aan het werk voor de installatie van de laatste lampen. Marjon controleert systematisch alle connecties en Willem helpt de erg handige en uiterst aangename Monsieur Galbert bij het timmeren van een houten batterijbank (een bank voor onze batterijbank) en een eerste kastje waarin zes gsm’s kunnen worden opgeladen. Maandagavond gaan we naar het tweede filiaal van ‘Garba et Fils’ (de elektriciteitswinkel) in de stad om de laatste componenten die we nodig hebben voor de installatie te kopen. Zoals gewoonlijk is dit boodschappen doen behoorlijk vermoeiend: eerst moet je de aandacht van een bediende in de winkel zoeken, maar daarna moet je die ook houden. Telkens er een klant de winkel binnenkomt willen alle bedienden de nieuwkomer helpen, waardoor het afwerken van een boodschappenlijstje niet erg vlot verloopt. Eenmaal alle artikelen verzameld zijn, kunnen we doorschuiven naar de patron, Souleyman of zijn broer Adamou. Ze hebben elk hun winkel in Parakou en enkel zij kennen de prijzen; stevig onderhandelen met de broers is dus de boodschap. Dit lukt steeds beter en met de nodige overtuiging (“het budget is echt echt op!”)  lukt het ons zelf een meer dan behoorlijke prijs voor de batterijen te krijgen. Dit zorgt echter wel voor een gevoelige prijsstijging voor dezelfde batterijen bij de anderen teams in Parakou, waarvoor we ons bij deze wensen te verontschuldigen! Twee uur later kunnen we vertrekken met onze aankopen, missie geslaagd!

Van links naar rechts: de supervriendelijke houtbewerker Galbert, de grappige délégué Matthieu, onze Willem

Ook dinsdag laten we de stagiairs niet komen – we moeten ons een beetje organiseren. Het regent de hele namiddag en schuilen in het gebouwtje waar we bekijken hoe alle componenten met elkaar verbonden zullen worden en waar ze moeten komen. ’s Avonds gaan we opnieuw naar de winkel waar we nog eens om onze panelen vragen: het type dat we willen en waarvan er al twee bij ons in de container staan, blijkt niet zo makkelijk te verkrijgen. Van woensdag tot en met vrijdag wordt een testopstelling klaargestoomd: een put wordt gegraven en gevuld met houtskool, water en zand voor de aarding, twee panelen worden op het dak gemonteerd, alle componenten in onze technische cabine worden verbonden en twee batterijen van het merk Gacia aangesloten.

We laten onze batterijen een weekend opladen terwijl we een weekendje op safari trekken. (Over onze reisavonturen meer in de volgende blog!) Op maandag testen we de opstelling door lasten aan te sluiten waardoor we de batterijen ontladen tot 50%. Met behulp van de handige batterijmonitor die we meenamen uit België kunnen we aflezen wat de werkelijke capaciteit van de batterijen is. We zijn enthousiast als de werkelijke capaciteit van de batterijen minstens 160 Ah (in plaats van 200 Ah) blijkt te zijn. Andere teams – bedankt Wout en Adriaan! – testten reeds andere types batterijen van dezelfde theoretische capaciteit die in realiteit veel slechter bleken. Dinsdag verplaatsen we ons naar Parakou voor de aankoop van – nu echt – de laatste componenten en om onze panelen op te halen. ’s Avonds zijn we te nieuwsgierig en vertrekken we om 21 u nog naar het dorp om het licht ‘by night’ te aanschouwen. We zijn blij verrast, het is fantastisch! Het licht in huis is heel fel – ideaal om bij te studeren – en de lampen geïnstalleerd buitenshuis verlichten ook mooi de omgeving van de huizen. We zagen dat het goed was.
Woensdag werken we een hele dag keihard door om het geheel af te krijgen. De volgende drie panelen worden op het dak gelegd, alle connecties in de hoogte worden gemaakt en Emmanuel komt ons een handje helpen om de vier andere batterijen aan te schakelen. Het resultaat mag er zijn.

De panelen worden op het dak gemonteerd

L’intérieur de la cabine

De twee dagen die erop volgen laden niet enkel de batterijen in het dorp op, maar ook die van ons – zo goed als platte rust. Vrijdag, 18 augustus, schakelen we het licht voor de eerste keer een hele avond aan (van 19:30u tot 22:30u) en ’s ochtends op de ZEM naar Parakou om ons tweede reisweekend te starten zien nog net hoe het licht automatisch gedoofd wordt (we voorzien ook licht van 5u tot 6u30). Donc…

C’est allumé!

A très bientôt!
Marjon en Willem

L’équipe

Enthousiasme voor het opladen van de gsm’s

Het verlichte kruis

Madonna en kind onder kunstlicht. Uitvoerder onbekend, 2017

De zooooo schattige David