Mijlpaal: vandaag (donderdag 3 augustus, de dag van dit schrijven) hebben we exact de helft van ons verblijf in Tanzania bereikt! Misschien herinneren jullie nog onze kleine frustratietjes over het maar niet op gang schieten van het project. Zo nee: klik hier voor de vorige blog! Deze blog kan nauwelijks tegengestelder zijn, want plots kwam alles in een stroomversnelling. Twende!
Finale besprekingen Maandag 24 juli, dag van onze vorige blog. Terwijl we ons voor de zoveelste keer volsteken met pilau, ondertussen evenveel vertrouwd als boterhammen en voor een spotprijsje verkrijgbaar in de ‘kantine’ van het ziekenhuis, hebben we een lunchvergadering met Thadeus en Jon. Alles ziet er goed uit, laatste vraagjes kunnen worden weggewerkt en een finaal boodschappenlijstje voor ontbrekende onderdelen wordt opgesteld. De dag erop vond dan de allerfinaalste (of dat hoopten we toch van harte!) vergadering met Eric plaats. Deze ging snel, weinig opmerkingen, want vooral thanks to Lars was alles goed uitgewerkt en op schets gezet. In de namiddag ging Laura naar de lasser om de bestelling van het frame op te volgen, terwijl de jongens in het dak van de female ward kropen om uit te vogelen hoe de oude bedrading in elkaar zat. In de loop der jaren (de female ward bestaat al sinds de jaren ’70) was de bedrading van stopcontacten en verlichting helemaal door elkaar geraakt; terwijl onze installatie een apart circuit voor de lichten vereist. De panelen produceren immers niet genoeg om ook nog eens de stopcontacten te kunnen voeden.
Plannen klaar, frame besteld (leverdatum zou de volgende zaterdag zijn), lijstje opgesteld. Woensdag gingen we naar Arusha voor de belangrijkste onderdelen: bedrading, automatic voltage switch, bevestigingsclips en niet te vergeten: de nieuwe afleveringen van Game of Thrones voor Lars (Jolan en Laura zijn aan een inhaalbeweging bezig maar zijn nog niet aan seizoen 7). Voor het equivalent van pakweg 40 cent kan je een prachtige, Engels ondertitelde illegale kopie van zowat elke mogelijke serie of film krijgen. ’s Avonds had Eric ook nog (onverwacht) een cadeautje voor ons: 4 loodzware batterijen, 1 Victron Multi, 1 Victron Color Control en 1 Fronius Symo PV inverter. Alles was geleverd! Plots stond, buiten het frame en de panelen, onze hele PV-installatie klaar in de bergruimte om opgesteld te worden! We hadden niet verwacht dat het plots zó snel ging gaan.
Omdat het frame en de panelen er nog niet waren, konden we voorlopig nog niet aan de slag met de invertors en batterijen. Donderdag werd daarom netjes de hele bekabeling van het verlichtingscircuit in de female ward heraangelegd in duidelijke witte conduits, zodat in de toekomst daar niet meer mee geknoeid kan worden.
30 gesprongen lampen alle adapters om zeep Nee, wij zijn niet verantwoordelijk voor deze ravage die vrijdagochtend in het ziekenhuis had plaatsgevonden. Rond 8u ’s morgens had het staatselektriciteitsnet, Tanesco, weer eens kuren en stuurde een voltagepiek van meer dan 300V door zijn draden. Gevolg: alle lampen die aanstonden gesprongen (gelukkig niet zo veel van onze kersvers geïnstalleerde; zie vorige blog) en zowat alle adapters in het ziekenhuis kapot. Dit toont nogmaals aan hoe onbetrouwbaar het staatsnet hier is, en mensen dus behoefte hebben aan meer stabiele energie.
We waren genoodzaakt om met 3 zaklampen en 1 hoofdlamp het werk van gisteren af te werken.  Alle lampen in de female ward werden op het nieuwe circuit aangesloten. Af en toe gebeuren er wel eens ongelukjes, en konden mensen in de gang onder ons plots een been door het plafond zien bengelen. Een goede raad: loop altijd op de dakbalken! Niet op het plafond…
In de namiddag werd de children ward, de derde en laatste afdeling die we gaan verlichten via onze panelen aan een inspectie onderworpen. Gelukkig bleken lampen en stopcontacten hier netjes gescheiden dus is geen nieuwe bedrading zoals in de female ward vereist. ’s Avonds besloten we om onze buren, 2 Duitse meisjes die hier reeds een jaar op project zijn in het weeshuis, beter te leren kennen. We hebben samen frietjes en heerlijke soep gekookt en tot laat nog gezelschapsspelletjes gespeeld.
Het weekend was rustig. Wegens niet zo’n waaw weer besloten we om niet op uitstap te gaan. Uitslapen, boeken lezen en series bingewatchen (einde van Game of Thrones seizoen 3 is een feit) was de grootste bezigheid, want het internet lag plat (adapter gesprongen door de stroompiek, remember?) dus bloggen of opzoekwerk voor het project zat er niet in. We zijn kitimoto gaan eten in een van onze favoriete adresjes  en op het gemak inkopen gaan doen. Er werd ook een plannetje opgesteld van de kooi waarin we onze dure componenten willen plaatsen ter beveiliging tegen diefstal.
Maandag 31 juli De mis duurde vanmorgen iets langer. Er werd immers gestemd of de oude houten kerkbankjes zouden behouden moeten blijven of door zachte stoelen moeten vervangen worden. Het ziekenhuis heeft nog niet echt zijn financiële prioriteiten op een rijtje, tot Tanya’s ergernis… Vervolgens gingen we naar Ombeni de lasser, want hij had ook last van de stroompanne van vrijdag en kon dus niet tegen zaterdag het frame afwerken. Maar ook vandaag was het nog niet klaar. ‘Dinsdagavond’, werd ons beloofd.
Op dinsdag trokken we hopelijk voor de laatste keer op onderdelenjacht naar Arusha en kochten alle kabels, zekeringen en vijzen die we nog dachten nodig te hebben. Thadeus nam ons ook mee naar het bedrijf dat onze panelen zou leveren. Het was een net gebouw, middenin Arusha maar toch niet zo in het oog springend. Gadgetronix was een heuse ontdekking, want verkoopt ontzettend veel producten van Victron en bezorgde ons 6 splinternieuwe 315W Suntech panelen. In de namiddag zouden al onze aankopen bezorgd worden in het ziekenhuis door een maat van Thadeus. Topservice! De dag eindigde met een bezoek aan de ‘masai-market’, een verzameling typische toeristenbrol winkeltjes waar iedereen je voor een rafiki-price zijn houten beeldjes en parelarmbandjes wil aansmeren. En zo waren dinsdagavond, op het frame na, alle onderdelen present! Kleine kanttekening hierbij is dat de Fronius invertor nog niet de juiste is, maar een tweedehands model dat wij, tot onze juiste Fronius geleverd is, mogen gebruiken om mee te experimenteren. Dinsdagavond, en het frame nog altijd niet geleverd… ‘Tomorrow before 8.30!’ zei Thadeus. Wegens de buitensporige afmetingen zou de politie, op pad vanaf 8u30, Ombeni immers met een fikse boete bestraffen als hij met het frame in zijn laadbak richting Nkoaranga zou bollen.
Tomorrow, 8.30. Geen frame. ‘Tomorrow!’ ‘The paint was not dry yet.’ Dan hebben we ons maar beziggehouden met het leggen van de bekabeling die de 3 wards (male, female en children) met elkaar en de zonnepanelen moet verbinden. Er werd zolang doorgewerkt, dat we pas tegen 16u de kantine binnenstrompelden voor ‘lunch’ (uiteraard alweer pilau).
Het dak op Vandaag was de dag! Ons prachtige, knalrode frame én de nieuwe bestelde antidiefstalkooi werden geleverd. Hoewel hier en daar het frame wat knelde (aangezien de lasser niet op wat milimeters keek…) kregen we de panelen er in. Gaatjes boren, ladders op en af, vijsjes zoeken, vijsjes verliezen, per ongeluk vijsjes van het dak laten rollen, een paar Engelse sleutels, 1 siliconespuit en heel wat bekijks, meer is er niet nodig om een PV-installatie op een dak te monteren. Beelden zeggen veel meer dan woorden, dus hier zijn een aantal foto’s. En zo kwam het dat in de laatste zonnestralen van donderdag 3 augustus 6 panelen lagen te fonkelen op het dak van een ziekenhuis, ergens op de flanken van Mount Meru.
Wat staat er nog te gebeuren? De komende dagen moeten de overige componenten geïnstalleerd worden. Daarna kunnen we de panelen hierop aansluiten, waarna het verlichtingscircuit aan de installatie kan gekoppeld worden. Aangezien vandaag het plan nog veranderd is, en we nog op 1 component moeten wachten, kan het nog even duren voor alles finaal afgewerkt is, maar na vandaag kan het enkel nog maar beter worden!
Humasol