Bonjour! Bonjour! (Bonsoir! Bonsoir)
Et ce matin? Ca va bien, merci!
Et la fatigue? Haha, la fatigue, c’est grave!
Haha, alors bon travail! Oui merci, bonne journée à vous!
(10 x)

We verblijven nu al bijna 3 weken in het ziekenhuis van Boko. De vele begroetingen verlopen meestal volgens bovenstaand schema en men dient bonsoir te gebruiken vanaf 13u. Jullie merken het, we zijn het hier al goed gewoon! Sinds onze vorige blog hebben we veel meegemaakt in het soms zonnige, soms regenachtige Benin en ook het project gaat goed vooruit. Dringend tijd dus dat we jullie opnieuw op de hoogte brengen. Allons-y!

Waar we in de vorige blog nog vertelden over onze overweldigende eerste kennismaking met de dorpelingen kunnen we nu zeggen dat we echte Borro-kenners zijn! Op een tweede dorpsvergadering bespreken we de financiën van het project met de dorpelingen en wanneer iedereen akkoord gaat, engageren we ons om het verlichtingsproject daar uit te voeren. Als alles goed gaat, heeft binnenkort iedereen in Borro toegang tot basisverlichting. Dit zou een hele vooruitgang betekenen voor alle inwoners. Om de mensen beter te leren kennen en om het project persoonlijk voor te stellen bezoeken we in de dagen na de vergadering iedere familie thuis. Het is enorm interessant om met iedereen te spreken. Zo kunnen we hen naar hun ideeën en wensen vragen, piepen we binnen in de huisjes om van dichtbij te zien hoe de mensen hier wonen en leren we veel bij over de verhoudingen en familiebanden in het dorp. Het is een zowel leuk als enorm vermoeiend proces! Tijdens deze bezoeken proberen we ook alles in kaart te brengen. We identificeren alle gebouwen en kunnen op de kaart ook de ligging van de kabels aanduiden. Na afloop van het project kunnen we deze kaart bij de délégué afgeven en kan deze ook dienst doen als gedetailleerd schema voor eventuele onderhouds- en/of uitbreidingswerken van de installatie.

Na alle huisbezoeken, gesprekken, berekeningen en talloze (!) herberekeningen stellen we een boodschappenlijst op: kabels, panelen, charge controller, batterijen, installatiemateriaal, frame, … (de lijst is tot op vandaag niet compleet, er komt zoveel bij kijken). In de tussentijd staan nog enkele belangrijke ontmoetingen gepland. De eerste is er een van praktische aard. We rijden naar Parakou om daar voor de tweede keer Euloge, onze contactpersoon van Stichting Hubi & Vinciane, te spreken die ons groen licht geeft voor de uitvoering van het project. De tweede afspraak is er een bij de burgemeester van Boko – N’Dali en is financieel getint. Met de auto van het ziekenhuis worden we een vijftigtal kilometer naar het noorden gereden waar we burgemeester Gaston ontmoeten in zijn kantoor. Dit vinden we best spannend, maar de man is uiterst vriendelijk en het wordt een heel aangenaam gesprek. De derde afspraak is met Emanuel, de assistent elektriciteit van het centre du Don Bosco, en deze is van praktisch-technische aard. We willen graag  bespreken hoe we stagiairs van de school kunnen betrekken bij de uitvoering van het project. Wat ons vooraf een afspraak leek om de mogelijkheden te bekijken en de praktische kant van de zaak te bespreken, blijkt in realiteit al een eerste ontmoeting met 6 studenten die klaar zijn om samen de berekeningen door te nemen! Hier zijn we niet volledig op voorbereid, maar we blij verrast stellen we vast dat ze hier de dimensionering op identiek dezelfde manier uitvoeren als wij thuis hebben voorbereid. (En we zijn ook gelukkig dat er geen fouten in onze berekening zitten.) Emanuel weet duidelijk van aanpakken en het project wordt die zaterdagnamiddag in hogere versnelling gebracht. Er wordt afgesproken dat maandag het eerste deel van de componenten zal worden aangekocht en Willem gooit het op een akkoordje met de chef d’atelier en de directeur: hij mag op de school zelf het frame lassen.

Op bezoek bij de burgemeester van N’Dali

Op Don Bosco wordt alles herberekend

Die maandag hebben we dus een druk schema: Marjon gaat naar de bank en op ‘componentenjacht’ met de technieker van het ziekenhuis terwijl Willem op Don Bosco met hulp van de chef d’atelier het frame maakt. Hiervoor zijn we vroeg uit de veren, klaar om erin te vliegen, maar onze ambitieuze plannen worden vertraagd: de eerste druppels vallen en snel erna breekt een zondvloed uit die duurt tot de middag. Tussen twee buien door – lijkt het – waagt Willem het toch op een ZEM naar Parakou te springen, maar dat blijkt al snel een slecht en vooral nat idee. Daarbij is er nog niemand aanwezig op Don Bosco. Reden en tegelijkertijd geldig excuus: het regent.
Alsnog is het een productieve, succesvolle dag. Met de wagen volgeladen keert Marjon terug van de stad – tuyeau orange, kabels en panelen ingeslagen – en Willem komt uitgeput thuis na een lastige lasdag, het frame is al goed opgeschoten.

Boodschappen doen

Vervoer van de frames

Dinsdag is de startdag van de uitvoering van het project. Het dorpshoofd heeft alle mannen en meisjes opgedragen in de voormiddag nog niet naar het veld te gaan om ons te helpen met het graafwerk. Hun enthousiasme is inspirerend en hun werkkracht en -attidude ongelooflijk: in ongeveer twee uur wordt driehonderd meter greppel voor de twee voedingslijnen gegraven. De kabels door de beschermingsbuis trekken is echter minder makkelijk in goede banen te leiden. Het werkje vraagt een bepaalde rust en aandacht en de brute kracht van dertig in het Bariba discussiërende Afrikaanse mannen valt moeilijk in goede banen te leiden. Marjon stuurt de mannen naar het veld en komt in de namiddag terug met de technieker van het ziekenhuis om met enkele thuisblijvers door te werken. Dat gaat een pak vlotter dan in ’s morgens. Ondertussen wordt in Don Bosco het frame in een ‘tricycle’ geladen en wacht Willem een spannende rit tot aan het dorp.
Woensdag komen voor het eerst de vijf stagiairs van Don Bosco meehelpen. Het zijn stuk voor stuk toffe gasten die heel goed opgeleid zijn. Ze tonen ons onder andere hoe je een gat kapt in een Afrikaans huis en het daarna, wanneer de kabels erin zitten, heel proper terug dicht. Ook begeleider Emmanuel komt even inspecteren en helpen. We zijn erg blij met deze samenwerking.
Omdat we nog wat structuur op onze werf missen, lassen we donderdag een plandag in om zo vrijdag heel veel werk te verzetten. We trekken in het eerste compartiment van het dorp de kabels van huis naar huis en installeren doosjes in de muur waar de kabels in toekomen. Het vlot ongelooflijk en we starten vrijdagavond moe maar voldaan het weekend.
Na wat zoeken en (her)organiseren lijken we een goed werkritme te hebben gevonden. Zo is het heel leuk!

Graven graven graven!

Marjon staat haar mannetje

Onze stagiairs

Tussen al het projectwerk door spreken we ook af en toe af met de andere Parakou projectstudenten in de stad of gaan we samen met de stagiairs op café. Onze Leuvense huisgenoten hebben ondertussen hun stage in het hospitaal beëindigd en zijn aan een rondreis in Benin begonnen met enkele familieleden. Afwisselend passeren ze nog even hier. Dan gaan wij soms mee op korte uitstapjes. Zo hebben we reeds een kamp van de Peul (een bevolkingsgroep hier in Benin) bezocht en een weeshuis. Ook toonden we ons projectdorp aan onze gasten. Ze waren enthousiast en onder de indruk over de vooruitgang wat ons een hart onder de riem stak.

Volgende week worden de laatste praktische beslissingen genomen, werken we goed door aan de installatie en wordt het sensibiliseren van de bevolking verder gezet. Er is nog veel werk aan de winkel, maar we zijn tot nu toe heel tevreden met het verloop en de samenwerking met zowel inwoners als stagiairs.

A toute à l’heure!

Marjon en Willem

Geconcentreerd aan het werk

Method en Arafat leveren uitstekend werk!

Onze twee raadgevers: hospitaal-technieker Alban en Don Bosco assistent Emanuel

Onze vriend Kamel aan de waterpomp

Een van de twee naaisters van het dorp

Willem met onze beste werkkracht, Freëlle

Het vleeskraam op de markt Gema

Op bezoek in het weeshuis