Hola amigos!

Wij – Charlotte, Alessandro en Selim – zetten ons deze zomer in om een zonnedroger te bouwen in Peru voor de plaatselijke koffieboeren. Toen het project ons werd toegewezen, moesten we lachen met het feit dat we eigenlijk allemaal geen koffieliefhebbers zijn.

 

We hadden een hele tocht voor de boeg om aan te komen in Chirinos, de plaats waar ons project plaatsvindt. Na een vlucht van 16 uur wachtte Alessandro, zijn tio (nonkel) en tia (tante) Charlotte op in de luchthaven van Lima. Na een kort nachtje bij de familie van Alessandro in Lima te verblijven, trokken we verder naar Jaén. Deze busrit verliep iets minder vlot dan verwacht: het werd een lange tocht van 30 uur in plaats van 17 uur door veel pech. Het zal je dus ook niet verbazen dat we bij aankomst niets liever wilden dan in bed kruipen. Uiteraard liep dit anders… Victor Ronal, de directeur van een plaatselijk schooltje en vriend van Humasol, was jarig en wilde niets liever dan dit met ons te vieren. Dit werd gedaan met menige frisse pintjes, die nog beter smaakten dan verwacht.

Familie van Alessandro in Lima

De grote vertraging die we opliepen in de bus zorgde ervoor dat we pas maandag naar Chirinos zouden vertrekken. Zaterdag hadden we tijd voor quality time en hebben we Jaén verkend. Hierbij viel op dat wij veel aandacht trokken, bij kleine kindjes viel vaak letterlijk de mond open. Zondag trokken we naar ‘Laguna de Burlan’, een meer in de buurt van Jaén. Daar werden jetski’s verhuurd en die kans konden de jongens niet laten liggen.

De rit van Jaén naar Chirinos deed ons nogmaals kennismaken met een typische Peruviaanse eigenschap: alles duurt langer dan je verwacht. De busrit zou anderhalf uur duren, maar we deden er maar liefst drie uur over.

We werden hartelijk ontvangen in de prosperidad, een koffiecoöperatieve dat koffiebonen van boeren aankoopt voor een prijs bepaald door proeven. Meteen werd ons koffie aangeboden, maar het werd hen al snel duidelijk dat koffie niet onze lievelingsdrank is. Vol verbazing vroegen ze: “¡¿No te gusta el café?!”

Aangezien het al middag was, gingen we eten in een plaatselijk restaurant. De kokin, Lili, zou voortaan elke weekdag een middagmaal voor ons voorbereiden, ’s ochtends en ’s avonds koken we dan weer zelf in de keuken van de prosperidad.  Later die dag bleek helaas dat onze kamers nog niet gereed waren, waardoor we de eerste nacht in een hostel moesten spenderen.

De volgende dagen waren vol gepland met ons model van de zonnedroger voor te stellen aan de baas, ingenieurs en werkmannen van de prosperidad. Kortom: zoveel mogelijk mensen. Uiteindelijk is ons doel plaatselijke boeren te overtuigen van ons idee en met die gedachte trokken we achterop de motto naar hun koffievelden. Gelukkig moesten we niet zelf rijden, want de weg er naartoe bleek vrij smal, vol bochten en dicht bij de afgrond. Tot nu toe heeft zowat elke boer ons bij aankomst overladen met massa’s stukken fruit, waarvan er vele onbekend voor ons waren, maar zeker even lekker.

Koffieboeren bij hun zonnedroger + Alessandro

Bij het bekijken van ons ontwerp van de zonnedroger reageerde iedereen enthousiast. Elke boer wilt ons model zeker eens komen bekijken, zodra we het gebouwd hebben in de prosperidad. Bij onze rondtocht hebben we ook al een aantal andere varianten van zonnedrogers gezien.

Donderdag keerden we terug naar Jaén om te praten met Abercio Yapango, mechanieker en vriend van Humasol, over ons ontwerp en om via hem stalen buizen te kopen. Hij heeft ons vriendelijk ontvangen en bood ons Yonque aan, een heel straffe whiskey, die we nog enkele uren voelden nabranden.

Ondertussen was Selim aangekomen in Jaén en bezochten we vrijdag samen met hem de koffiecoöperatieve ‘Sol y Café’. Daar maakten we kennis met het proefproces van de koffiebonen, waar veel geslurp bij te pas komt, net als bij wijnproeverij. In het begin merkten we geen verschil tussen verschillende koffiesamples, maar na even oefenen kregen we de smaak te pakken.

Charlotte professional koffieproever

Zaterdag was het Alessandro zijn verjaardag en besloten we het avontuurlijk te vieren aan de derde hoogste waterval ter wereld in Gocta. Een groot deel van de weg legden we af in busjes, maar de laatste 5km moest gewandeld worden. Het op en neer gaande en oneffen pad maakte de wandeling heel zwaar, maar het prachtige uitzicht verzachtte de pijn. Na de helse 5km, wilden we de waterval zo dicht mogelijk naderen via de rotsen. Dit gaf ons een adrenalinekick die we niet snel zullen vergeten.

Groetjes en tot volgende week!

Humasol