Nadat we in het weekend wat uitgerust hadden met een relaxerend bezoekje aan ons geliefde zwembad “los dos coco’s”, vertrokken we maandag in gespreide slagorde naar la buitrera. Jonathan en Brecht bleven nog even langer in Jaen om de laatste nodige spullen te kopen terwijl Jeroen al naar Chirinos vertrok. In Chirinos werd met de lokale cooperativa een vergadering gehouden om te kijken of er samenwerking mogelijk was voor een toekomstig project rond zonnedrogers. En met succes! De cooperativa beloofde slaapplaats en werkplaats voor de toekomstige studenten! Een goed begin van de week.

Na deze vruchtvolle vergadering is Jeroen nog rap naar het schooltje van Chirinos gegaan om daar het programma ‘duolingo’ te tonen. Het is een simpel programma waarmee de kinderen (en ook de leerkracht want die had het ook broodnodig) op spelende wijze engels kunnen leren. Tegen de avond Was iedereen tenslotte in la buitrera.

De rest van de week sluitten Jeroen en Jonathan alle huizen aan en beëindigde Brecht de werken in het turbinehuisje. Met alles goed en wel aangesloten was team elektrotechniek klaar om te testen! Helaas ging het bouwkunde minder voor de wind. Er was hun maandag een meestermetser beloofd om de buizen met de forebay en het turbinehuisje te verbinden. Deze had dan blijkbaar op het laatste moment toch besloten dat hij een ander jobje interessanter vond. Maandagavond beloofde de burgemeester dan een andere metser voor dinsdagochtend. Dinsdagochtend echter was er volgens peruviaanse traditie niemand te bekennen. Na maar liefst 5 keer bellen met de burgemeester kwam er dinsdagmiddag dan toch een metser. Maar dat was dan ook alles een metser en een waterpas, dat hij ook materiaal nodig had daar had hij niet aan gedacht. Uiteindelijk kon de metser woensdag pas metsen waardoor het beton nog te nat was om donderdag te testen.

Gelukkig moesten we niet stilzitten terwijl we op de metser wachten. Nadat alle huizen aangesloten waren en het elektrisch team (uiteraard) sneller klaar was dan het bouwkundig team besloten we hun op donderdag nog wat te helpen. Met vereende (en voornamelijk peruviaanse) krachten werd een dam uit grote stenen en koffiezakken met zand opgeworpen. Het was al snel zo diep dat Fidel zijn persoonlijk zwembad voor de dam kon inrichten, niet echt van olympisch formaat, maar toch beter dan niks.

In tussen tijd hadden Jeroen zijn ouders, die zondag waren aangekomen, het prototype van Jeroen verstevigd en afgemaakt. Ze hadden nog snel een tafel met een gaas als dek om de bonen op te leggen in elkaar geknutseld en klaar is kees. Tijdens dat Jeroen zijn ouders aan het prototype aan het werken waren kreeg de droger veel belangstelling van de boeren die passeerden, dat belooft voor een toekomstig project!

Donderdagavond werd besloten om toch niet te testen en voor het weekend terug naar Jaen te keren. Het beton was nog te nat om te testen. Zaterdagavond was het het verjaardagsfeestje van Ana Maria, onze Peruviaanse vriendin die ons gedurende ons hele verblijf in Jaen had geholpen. Een enorm kitcherige taart met roze bloemetjes, een aantal biertjes en wat salsaatjes later gingen we nog naar de discoteca om het feestje af te sluiten.

Zondagochtend vertrok iedereen zoals gepland vroeg in de ochtend (zijnde 10u met of zonder kater) naar la buitrera om eindelijk te testen. Enkel Jeroen bleef in Jaen, zodat moesten er problemen zijn hij direct nieuwe materialen kon aankopen en achterkomen. Er bleef immers nog maar een armzalig half weekje van ons project over.

Tegen de namiddag werd er uiteindelijk getest. Er werd gestart met één buis van de drie intake buizen open te zetten. Brecht en Jonathan wachten angstig af in het turbinebuis met Jeroen aan de telefoon vanuit Jaen. Het water bereikte de turbine maar er kwam geen beweging in. Nadat Jeroen via de telefoon ongeveer 15 keer om een update had gevraagd aan Jonathan besloot Jonathan wijselijk de telefoon aan de kant te leggen. Ondertussen bleek het wiel vast te zitten maar beestig als hij was gaf Brecht een krachtige ruk en ineens begon de turbine te ronken. Waarschijnlijk zat de rotor op een of andere manier op de verkeerde positie of hadden we toch nog niet lang genoeg gewacht. Met één buis open steeg het voltage al snel naar 160 volt en branden het lampje in het turbine huis. Vol goede moed werd aan bouwkunde doorgegeven om ook de 2^e buis open te zetten! Waar we niet op hadden gerekend was dat de dumploadbak op dat moment ook besloot om al het water door te laten.

Doordat de 2^e buis geopend werd steeg het water in de turbine zo fel dat er te veel druk op het deksel van de dumploadbak kwam en het werd opgehoffen. Hierdoor stroomde aan toptempo zeer veel water uit de dumploadbak in het turbinehuis. Er zat niets anders op dan de turbine stil te leggen en reddende engel Jeroen te contacteren die nog altijd door de telefoon vanuit Jaen zat te kelen.

De volgende ochtend stond Jeroen al om 5u30 op om alle nodige spullen in Jaen aan te kopen en een nieuw deksel voor de dumploadbak te maken. Tegen de middag was hij in Chirinos waar hij helaas hopeloos vastzat in de festiviteiten, het was dorpsfeest. Tegen 3u kwam hij tenslotte aan in La buitrera. Tegen 8u s’avonds was het nieuwe deksel af en moest enkel nog de lijm drogen. Het deksel was echter verre van ideaal. Om het deksel steviger vast te maken werden voor bouten en moeren gekozen, waarbij de bouten aan de binnenkant van de dumploadbak werden vastegemaakt met soldimix (super sterke lijm).

Helaas bleek de volgende ochtend dat zelfs de soldimix niet sterk genoeg was om de bouten vast te houden. Bij het plaatsen van het deksel sneuvelden een heel deel bouten. Om het deksel toch nog wat steviger aan te drukken zochten we rap nog wat zware stenen en plaatsten dezen als extra beveiliging op het deksel. Eindelijk was het tijd voor de finale opstart…

In tegenstelling tot de vorige keer schoot de turbine zelfs bij het openen van één buis spontaan in gang! Daarna werd ook de tweede buis geopend, er stroomde wat water uit de dumploadbak maar echt niet veel. De turbine zat nu echt goed op snelheid en de ELC startte op. Na het openen van de derde buis begon de ELC dumploads in te schakelen omdat de turbine anders te snel zou draaien. De ELC werkte perfect en hield de turbine mooi op een frequentie van 60Hz!!! Na heel wat gejuich besloten we te testen.

Eerst werd fidel zijn stereoinstallatie ingeschakeld, deze werkte zonder problemen. Daarna besloten we ook nog de TV aan te zetten en alle lampen die fidel had. Beneden in het turbinehuisje merkte Jeroen nog altijd geen verschil, de ELC was nog altijd energie aan het dumpen in de dumploads. Daarom besloten we de zware middelen in te schakelen en Lucina haar elektrische oven in gang te steken. Jammer genoeg stond hier niet op hoeveel deze verbruikte, maar we schatten dat het toch wel meer als 1 kW zal zijn. Toen we deze inschakelde merkte Jeroen het wel in het turbinehuisje, de ELC schakelde alle dumploads af en de frequentie daalde naar 57Hz. We zaten nu te werken met een brullende Stereoinstallatie, een spelende TV, alle lampen die Fidel en Lucina hadden en Lucina haar elektrische oven. Voldoende reden om content te zijn dus! Zeker als je beseft dat één lampje 11W verbruikt. Aangezien Lucina haar oven meer als 1kW verbruikt betekent dit dus dat onze 12 aangesloten huizen samen tegelijk zeker 100 lampen mogen aanzetten. Er zal dus ook voldoende energie zijn om buiten lampen ook nog een tv, mixer, radio… te gebruiken.

De rest van de dag werd in alle huizen langsgegaan om te zien of alles degelijk werkte. Op een bananenboom die besloten had om zijn bananen op onze kabel af te werpen na waren er nergens problemen. Heel la buitrera of liever Playa Hermosa had, op de allerlaatste dag van ons project, licht!!!

Die avond werd nog een groot afscheidsfeest met alle boeren gehouden. Bij het kampvuur werd nog een laatste reunie gehouden om iedereen te bedanken en afscheid te nemen. De volgende ochtend volgde een emotioneel afscheid van Lucy die gedurende twee maanden onze tweede mama had gespeeld, zelfs de grootmoeder was geemotioneerd! Na nog een stevige handdruk van Fidel stapten we in de auto van de securidad om voor de laatste keer terug te keren naar Jaen. Ons werk zat erop, nu is het aan Jordy en Louis om het af te maken. Het was een fantastische ervaring met fantastische mensen die we nooit zullen vergeten. Er rest ons nu enkel nog een reisje door het zuiden en veel succes te wensen aan Jordy en Louis.

Chau!