Bonjour!

Terwijl in Gent de feestvierders bijna bekomen zijn van de Gentse Feesten, we van onze families en vrienden horen hoe ze hun reis of verlof starten en ook terug beëindigen en onze geneeskundevrienden vandaag terug op het vliegtuig stappen naar België, blijven wij hier in Benin lustig vederwerken aan het project. We voelen ons hier nu helemaal thuis en eten ‘pâte’ zoals de locals (oké, toegegeven, niet altijd met evenveel goesting), fietsen naar ‘ons’ dorp in de week om te werken, in het weekend om een praatje te slaan en we communiceren met iedereen die we tegen komen in steeds vlotter Frans over het doel van ons project, de mogelijkheden van zonne-energie in het land en allerhande minder project-gerelateerde zaken. Alweer een week verder is de uitvoering van het project opnieuw goed gevorderd. Tijd dus voor een update.

Na een rustig en ontspannend weekend zetten we maandag het uitvoerend werk verder. Op maandag leggen we het net aan in het tweede deel van het dorp. Doordat we steeds vooraf goed melden wat we op de verschillende dagen gaan doen, zijn de mensen die er wonen telkens klaar om de greppels te graven waar we dat aanduiden. De grond in dit deel is harder dan in het vorige, maar dat vermindert noch de werklust noch het tempo van man, vrouw en kind die het graag zien vooruitgaan. Opdat wij genoeg tijd hebben om alle kabels door de buizen te trekken en alles netjes in de muren te installeren, moeten we hen tegenhouden om nog lijnen te graven die niet op de dagplanning staan. Dinsdag gaan we op dezelfde wijze tewerk en werken we het net in compartiment 2 af. Diezelfde dag nog starten we in compartiment 3 en woensdag wordt het net gelegd dat de huizen in het midden van het dorp met elkaar verbindt.
Ondertussen start de metser aan de bouw van een nieuwe technische ruimte voor de componenten. Hier is een woordje uitleg op zijn plaats! Helemaal in het begin van het project had de délégué ons een kamertje in zijn huis getoond waar we alles mochten installeren. Deze ruimte was ideaal om de batterijen, charge controller e.d. in onder te brengen, dus wij waren ook enthousiast. De stagiairs maakten al een gat in de muur en alle kabels vertrokken van in het kamertje. Tot we zaterdagmorgen opgebeld werden door Mathieu (de délégué) en hij ons formeel uitnodigde, hij moest iets met ons bespreken. Niet veel later bleek dat hij in al zijn enthousiasme de keuken van zijn vrouw weggeschonken had zonder haar hierover te informeren, en hier was ze duidelijk niet mee akkoord. Voor ons zat er dus niets anders op dan een nieuw gebouwtje te laten metsen. Nadat we aan de metser met handen en voeten probeerden uit te leggen hoe de technische ruimte er precies moest uitzien, berekende hij het aantal stenen. Achteraf betwijfelen we of de man wel zo goed Frans sprak als hij deed uitschenen want op het einde van de dag staat er een half gebouwtje en blijven er geen stenen over. We hebben toch al de helft!

De metsers aan het werk

Le demi-bâtiment: meten en hermeten en uiteindelijk zeggen dat het goed is zoals het is

Al goed moe van de werkdag rijden we dinsdagavond met een ZEM eerst naar de bank en daarna naar de winkel in Parakou om het tweede deel van onze componenten te kopen. Op de boodschappenlijst staan schakelaars, lampen, kabels voor binnenshuis, vijzen, pluggen,… Willem doet als een echte onderhandelaar veel moeite om de verkoper het concept van korting op grote hoeveelheid bij te brengen maar hier boekt hij slechts een bescheiden succes. Twee van de vier reeds gekochte panelen leveren we terug in omdat ze niet het juiste type bleken te zijn. We wachten een klein uurtje op de nieuwe panelen die we besteld hadden en net toekomen, maar ook deze zijn – ondanks onze aanwijzingen – niet degene die we nodig hebben. Opgelucht dat we dit nu al opmerken en dus snel nieuwe kunnen bestellen zodat het project niet te veel vertraging oploopt, keren we met de volgeladen jeep van het ziekenhuis en de goedlachse chauffeur terug naar het dorp.
Donderdag zijn onze kabels opnieuw op – inschattingsfoutje – en hebben we dus geen materiaal om de laatste lijnen in het dorp te leggen. Ook de contactdozen die we in de huizen installeren missen. We splitsen ons op: Marjon ZEM’t naar de stad om de extra componenten te bestellen terwijl Willem in het dorp met de stagiairs de eerste lampen installeert. In teams van twee à drie verdelen we ons over de verschillende huizen om ook donderdagnamiddag en vrijdag zoveel mogelijk lampen met schakelaars en kabels te plaatsen. Dit werkje vraagt meer tijd dan verwacht omdat elke lamp individueel de gepaste aandacht vraagt, maar het schiet relatief goed op en de stagiairs leveren goed werk. Dit is duidelijk hun domein en ze leggen ons maar al te graag uit hoe alles in elkaar zit. Onze beurt om bij te leren!

Méthode, le chef de la sécurité

Willem is bijna volleerd Afrikaans elektricien

Samen lunchen met het team in de kantine

Zaterdagochtend staan we alweer vroeg op om in het dorp de CA – het arrondissementshoofd of ‘chef d’arrondissement’- te ontmoeten die op vraag van Mathieu op bezoek komt om het project te bekijken. Net zoals de burgemeester die we twee weken geleden bezochten is ook deze man uiterst vriendelijk, geïnteresseerd en enthousiast. We spreken zelfs over de mogelijkheid om vanaf volgend jaar in de begroting van de gemeente een bepaald budget te voorzien ter steun van soortgelijke projecten in de toekomst. Deze contacten zullen toekomstige Humasollers in Benin zeker kunnen helpen bij hun voorbereiding vanuit België! Het geeft telkens veel voldoening als we alles kunnen tonen aan iemand die niet dagelijks betrokken is bij het project. Als we de CA mogen geloven gaat het goed vooruit!
In het dorp vindt er op hetzelfde moment een heuse opruimactie plaats. Op initiatief van het ziekenhuis is iedereen aangemaand om tussen 7 en 10 uur het dorp op te knappen: onkruid wordt gewied, wat afval verzameld en paden worden schoongeveegd. We spreken met het dorpshoofd over opties rond afvalverzameling en recyclage. Hij heeft er veel oor naar wanneer we zeggen dat al het oud ijzer, verspreid in het dorp, wel wat geld kan opbrengen en dat het centraal verzamelen van de talloze opengebarsten batterijen ziektes en kwaaltjes kan voorkomen. Hier gaan we zeker nog op verder denken, want zo kan het project naast lichtvoorziening de bredere positieve impact op het dorpsleven hebben waar we op gehoopt hadden.

Zaterdagavond rijden we naar Parakou in onze Afrikaanse kleren. Willem in bomba en Marjon in haar kleedje, beide gemaakt door Elodie uit het dorp. We gaan eten in een van onze favoriete restaurantjes met onze Humasol vrienden. Op zondag slapen we uit om er zondagmiddag opnieuw in te vliegen: naar de markt, werkweek regelen en langs in het dorp om het investeringsgeld van de dorpelingen op te halen. We werken nog minstens twee weken goed door aan alle projectaspecten en hopen rond 12 augustus de installatie officieel te kunnen inhuldigen. De burgemeester, het arrondissementshoofd, onze stagiairs, helpende techniekers, de directeur van het hospitaal en de lokale radio hebben alvast vol enthousiasme hun aanwezigheid op deze openingsdag bevestigd.

Liefs en tot snel!
Marjon en Willem

Sabi Michel de lokale magiër – guérisseur – metser

De vrolijke Pégara, altijd klaar om te helpen

Zwijntje, ons beste Vlaamse maal tot nu toe

Marjon stuurt het team aan!

Marjons beste vriendinnetje Emma in het midden met twee extra enthousiaste helpertjes

Humasol