Raften op de Nijl in Jinja is een vaak aangeraden tijdverdrijf, maar voorbereid als we zijn, was er die dag geen plekje meer vrij voor ons. In plaats daarvan kwamen we in contact met Emmanuel: een inwoner van het plaatselijke vissersdorpje, die jaren geleden startte als bootgids op het Victoriameer. Na het verkennen van de stad, klommen we aan boord en voeren we het meer op. Helaas: ook Oegandese motoren begeven het af en toe. Gered door een voorbijvarende collega, kon vervolgens onze bootuitstap van start gaan. Emmanuel bleek een kalme en vriendelijke man, die ons doorheen de visserijen en bomen bedolven door vogelstront gidste. Aalscholvers blijken groepsdieren te zijn en hun behoeftes bundelen om bomen wit te toveren, lijkt een goed beoefende bezigheid. Vreemder was echter ons aanmeren op Kikondo Island.
Als er arm en arm is, hebben we het hier in de laatste betekenis mogen aanschouwen. Door het isolement, is de bevolking er sterk op zichzelf aangewezen. De schaarse en bijgevolg bijna onbetaalbare medische hulp die er voorhanden is, zorgde in 2009 voor een opdoffer waarbij bijna alle inwoners enorm ziek waren. Kinderen die zich vastklampen en meewandelen, alle blikken op ons gericht: het voelde een beetje alsof we ramptoeristen waren.
Het dorpje was ook een directe confrontatie met de afvalproblematiek, waarvoor we per slot van rekening hier zijn. Plastic dat zich als aardlaag wil profileren en smeulende afvalhopen her en der blijken de realiteit. Onze praatjes zijn een pak stiller na vertrek met de boot.
Veel tijd om de situatie te verwerken is er niet. Een beetje later meren we aan bij een mooi onderhouden grasveldje. Welkom op een luxe resort. De shock kan haast niet groter zijn en het voelt onwennig om, na al wat we net zagen, tussen de gestructureerd aangelegde tuin en het zwembad te wandelen.
Next up is een stop bij de woelige bron van de Nijl (nee, het zou niet geestig zijn moest onze motor het hier begeven hebben). Na de nodige must see hier als typische toerist, keren we terug om onze toer te beëindigen. Het verschil tussen arm en rijk wordt hier weer maar eens bevestigd: een muur én prikkeldraad moeten de rijkere inwoners beschermen tegen het plebs van het vissersdorpje. Wat denken wij mensen soms toch.
<3
bedankt voor het delen van deze ervaringen, kan ieder mens wat van leren!
Ik lees nog eens de definitie van gelukkig zijn van Leo Bormans… 50% is genetisch bepaald… kunnen we niks aan doen.. we zijn optimist of pessimist… 10 % wordt door onze omgeving bepaald… de overige 40% vullen we zelf in… hopelijk voelen de arme armen zich meermaals rijk van binnen zodat ze de 40% ten volle kunnen benutten om zich ook in hun situatie gelukkig te voelen… maar.. het leven is wel een pak makkelijker als je op een fijne plaats geboren bent.. x
De foto’s met lagen plastic in de bodem en afvalhopen bewijzen waarom jullie ook alweer in Oeganda zijn: proberen iets aan het afvalprobleem in Oeganda te doen. Ook al is het bescheiden, ergens moet je beginnen. Als je beseft dat plastic afval tot in de jaren 1980 echt geen probleem was, dan is het bijna niet te geloven, dat mensen op zo’n korte tijd zo’n gigantische rotzooi kunnen produceren. Tegen 2050 verwacht men 12 miljard ton plastic afval in de natuur!
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170720_02980816
@Helena, Deze tour op het Victoriameer in Jinja komt me bekend voor. Op weg geweest met dezelfde gids als vorig jaar?
Dag Mama,
Laat antwoord, ik kreeg geen meldingen van je reactie. Dat is inderdaad dezelfde Emma die we hebben gecontacteerd voor een boat trip. De rest was ook onder de indruk van het vissersdorp!