Le petit voleur

‘De menne vant goe leven’, zoals we het vrijuit vertaalden tegen Bruno, die per se wilde weten wat die Vlaamse reactie op zijn foto zeggen wilde. Laat ons deze tweede blog aftrappen met het hoofdpersonage uit ons verhaal in Benin : le petit Bruno, God heeft hem weinig lengte gegeven, maar op praktisch vlak toch een grote meneer. Den Bruno is maintenancier van het ziekenhuis, maar is tegelijk onze gids, partyplanner, entertainer, superviseur, taxichauffeur, homie, lolbroek, maar bovenal: un petit voleur. Als een raaf blinken zijn ogen wanneer we onze technologische snufjes bovenhalen. In het bijzonder door onze bluetooth box is hij enorm gefascineerd, en zodra hij zijn kans schoon ziet, verdwijnt die in zijn diepe zakken van zijn schort, die hij overigens stal van UZ Gent. Zo loopt hij ganse dag rond als wandelende speaker waarmee hij zijn eigen Afrikaanse vibes in het ziekenhuis verspreid.

Le monsieur Bruno

Les travaux

Maar nu: de stand van zaken. Voor zij die met schaamrood op de wangen moeten toegeven nog steeds geen benul hebben van wat we hier uitspoken, nog eens heel kort: wij zijn hier om een zonnepaneelinstallatie te plaatsen. Deze komt op het dak van radiologie, aka de warmste plek van dit land in de zwetende oksel van Afrika. De aluminium bekleding die alle hitte en straling reflecteert, laat geen uur zonder zonnecrème toe, hetgeen hier veel bekijks krijgt van de locals, die zich afvragen waarom we onze witte huid nu in godsnaam nog witter zouden maken. Naast het smeren, nemen we ook ruim de tijd om te kijken hoe andere mensen aan het werk zijn, erg belangrijk. To be fair: we betalen hen er ook genoeg voor, en ze staan bovendien niet erg open voor extra handen. Iedereen heeft hier zijn eigen taak, en dat moet gerespecteerd worden.

Kijken en zien dat het goed is

De aandachtige lezer vraagt zich misschien af wat we hier nu eigenlijk reeds verwezenlijkt hebben, na een week. Welnu: na twee volle dagen lassen, zweten, afzien, scheppen, smeren, vallen, opstaan en weer doorgaan, kunnen we jullie met trots ons fabulous frame presenteren.

Fabulous frame

Het lassen steekt hier niet zo nauw als bij ons: zowel aan de esthetische aspecten als aan de veiligheidsvoorschriften lappen ze hun laars. Blijkbaar is een zonnebril voldoende om de ogen te beschermen, maar zelfs zonder durft men al eens naar de vlam te loeren. Gelukkig gebood held Thomas de jonge knaap streng en kordaat weg van de vlam te kijken: zijn goede daad van de dag.

Laspost – Jongen in opleiding bij de lassers

Alors, après le travail: le repos, non? Samen met Bruno en zijn stagaire Emile sluiten we de werkdag af in Buvet (lokaal cafeetje) Au Pied De La Roche (hoewel er in de verste verten geen roche te bespeuren viel). Daar trakteren we onszelf op een frisse Beninoise, onder begeleiding van een muzikale noot van onze speaker. We polsen naar hun muziekkennis, en wat blijkt: Benin is grote fan van zowel Bruno Mars als Bob Marley als onze eigen Stromae van Belgische bodem zowaar! Met z’n kleine postuur en de standaard lage Afrikaanse weerstand tegen alcohol, duurde het niet lang voor Bruno ‘vertrokken’ was, hetgeen garant stond voor een gezellige en geestige avond.

Après le travail

Tot groot plezier en jolijt van de locals, introduceerden we hier ook het spelletje blad-steen-schaar, u allen welbekend. Daarmee bepaalden we dat Hanne vanaf nu onze patron is, probeerden we tevergeefs 100 FCFA (15 cent) af te dingen van een brood, verloren we twee Bicky-burgerpetten in een duel met de locals, en zullen we wellicht nog een aantal random keuzes laten beslissen.

Des faits divers

  • Eerste diarrees zijn een feit
  • De selfie introduceerden we hier als ‘mêmie’
  • We bouwden een schommel
  • Beninezen kunnen geen frisbee gooien, noch vangen, tenzij ze 50+ jaar zijn en lassen als beroep

 

Alors, nous vous tenons au courant, chers amis!

Humasol