Na ons succesvol werk bij Yapango industries keerden we terug volle moed naar La Buitrera. De eerste dagen slaagden we er in om heel het traject steenvrij te maken. Phew…eindelijk! Het leggen van de buizen kon beginnen. De eerste buizen werden eerst zonder hulp van de Peruvianen gelegd. Dit bleek toch niet zo evident. De buizen veerde steeds op de rubber. Uiteindelijk konden we er toch een paar connecteren door met zijn zessen en veel glijmiddel de buis er op te duwen. De volgende dag gingen we met twee Peruvianen te werk. Robbe had uitgerekend hoeveel buizen er per dag geconnecteerd zouden moeten worden om ons project op tijd klaar te krijgen. 8 buizen klonk het verdict. De eerste buis ging zeer moeizaam. “Pffff, met zijn vieren lukt dit toch nooit!” kwam uit onze mond. Niet veel later haalden de locals hun baretta terug boven. Na een paar stevige duwtjes glipte de buis er zo in. Toch ongeloofelijk wat voor een handig werktuig zo’n baretta is! Vervolgens schoven de buizen vlotjes één voor één in elkaar. Op het einde van de dag hadden we met zijn vieren wel 16 buizen geconecteerd! Dit was het dubbel van ons objectief. In de volgende dagen lag de penstock er helemaal inclusief een brug die we vlak aan de forebay moesten construeren. Dit werd gerealisseerd door een stapel stenen in de vorm van een rechthoek die dan werd opgevuld met aangestampte aarde. Vervolgens begonnen we met het leggen van de headrace. We begonnen aan de forebay om zo richting de rivier te werken. Oorspronkelijk was het plan om de 3 buizen schuin in de forebay te laten toekomen maar we zagen al snel dat het gat hiervoor net wat te klein was. Idealiter zouden we met 3 bochten van 45 graden moeten beginnen zodat de buizen toch recht in het gat zouden toekomen. Dit was echter op dit ogenblik niet mogelijk omdat we niet beschikten van deze bochten voor de kleinere buizen. We moesten beslissen om oftewel de werken terug even stop te zetten en deze bochten te gaan zoeken of om verder te werken met telkens 2 bochten van 22 graden voor de kleine buizen te gebruiken. Dit betekende 4 bochten minder en zou later wel voor problemen kunnen zorgen als we een kleine bocht moeten maken in het traject. Met het idee om de goede vibe niet te onderbreken kozen we voor deze tweede optie ondanks het risico dat we in de nadere toekomst toch vast zouden kunnen zitten. Het leggen van de buizen ging wederom zeer vlot…tot we aan de kleine bocht toekwamen. We probeerden de buizen zo te leggen dat er geen bochten nodig waren maar dit lukte niet. Dit was exact waar we voor vreesde. We konden echt niet meer verder zonder deze bochten dus besloten we wat vroeger op de week terug naar Jaen te trekken om op een zoektocht te gaan. Na wat rondbellen vonden we een winkel die deze bochten tegen maandag zouden kunnen leveren. We bestelden ineens ook nog een laatste lading buizen. Zondag trok ik als enige terug richting Chirinos. Er moest iemand zeker maandagochtend in La Witrera zijn want een maestro ging langs komen om de connecties van de buizen in de forebaytank en het turbinehuis te realiseren. Toen ik ’s avonds toekwam was het gigantisch hard aan het regenen en was er geen vervoer naar La Witrera mogelijk. Ook kreeg ik te horen dat er problemen waren met de maestro, hij had het veel te druk en kon ons niet komen helpen. Maandag besloot ik om in Chirinos te blijven om een nieuwe maestro te regelen en het transport van onze buizen uit Jaen te coordineren. Na een dag lang regelen lukte dit en in de avond trokken we met zijn allen richting La Witrera. De maestro kwam dinsdag toe maar had niet het juiste materiaal mee. Wij begonnen alvast verder de headrace te leggen. Uiteindelijk kwam de maestro woensdagochtend toe en maakte hij op 2 dagen tijd verzorgde connecties. Wijzelf hadden op woensdag de volledige headrace inclusief de intakeblokken met frame en filters gerealiseerd. De buizen zelf werden afgesloten door houten planken die we in het frame schoven. Het enige wat ons nog te wachten stond was het bouwen van een dam om het waterniveau te doen laten stijgen. Dit ging met de hulp van een troep Peruvianen zeer vlot. Op 1 dag was de dam gebouwd. Dit deden we met gigantische stenen, zakken gevuld met kleinere stenen en als afwerking werden de resterende gaatjes gevuld met planten die langs de oever groeit. Natuurlijk is het mogelijk dat na hevige regenval de dam zou beschadigd kunnen worden, maar met de gedachte dat de peruvianen dit zelf heel eenvoudig op een halve dag kunnen repareren vonden we dit een goede constructie. Toen de dam er stond hebben we samen met Fidel wat gezwommen omdat het waterniveau zeer hard was gestegen. Toch een leuk extraatje zo’n zwembad. Voila het bouwkundig team is toch uiteindelijk klaar geraakt ondanks de grote problemen die we zijn tegengekomen. Het elektrisch team was ondertussen ook al even klaar met hun deel van het project dus het enige wat ons van het opstarten van de turbine weerhield was het drogen van de betonnen connecties. We besloten donderdagavond al terug te gaan naar ons geliefde stad Jaén om onze welverdiende ontspanning te nemen en in volle spanning te wachten op zondag om de turbine op te starten. Want jazeker het is toch wel enorm spannend om te zien wat ons 2 maanden harde werk gaat opleveren!
