Putten graven, Gocta & Kuelap

Eindelijk weer 11 Juli, één van de mooiste dagen van het jaar en toevallig ook wel de verjaardag van Jeroen. Geen betere manier om deze prachtige dag in te zetten als met een bezoekje aan een electronica winkel in Jaen dachten Jeroen en Jonathan. Dat bezoekje bleek al snel een bezoek van een paar uur te worden dankzij de peruaanse efficientie en ons spaans. Na zo’n drie uur verblijven in het winkeltje van een goeie 100m² hadden we dan toch alles wat we nodig hadden (tenminste dat dachten we toch).

Terwijl Jeroen en Jonathan dit spannende bezoek volbrachten, had brecht wat tijd om met onze ELC te spelen. Al bij al een nuttige dag. Maar 11 juli zou 11 juli niet zijn moest er niet ook nog een verassing zijn. Iedereen was op zijn gemakske aan het eten in onze geliefde casa de voluntarios toen we ineens bezoek kregen van onze Peruviaanse vrienden. Deze hadden een gigantische taart gemaakt met daarop ‘Feliz Cumpleanos Jeroen!’. Uiteraard hebben we dit meesterwerk met z’n allen verslonden nadat Jeroen als een echte flinke jongen alle drie de kaarsjes in 1 keer had kunnen uitblazen.

Dinsdag vertrokken we terug naar het mooie ‘Playa hermosa’ samen met de achtergebleven bouwkundige Freek die te ziek was om met de rest van zijn team zondag al op te gaan. In Playa Hermosa storten we ons direct met zijn allen op het turbinehuisje. Daar stonden we dan vervolgens, drie ingenieurs met een bachelor diploma, allen gezellig te kijken naar een muur beseffende dat we eigenlijk geen manier hadden om gaten in de muur te maken. We hadden in de winkel nagels gekocht, maar deze pakten niet in de mortel en de bakstenen waren hol.

Na de ietwat ongelukkige vaststelling dat we plug’s en een boortje zouden moeten kopen, zijn we dan maar begonnen met gaten graven voor onze elektriciteitspalen. Dit allemaal met onze ‘bareta’s’. Deze bareta’s zijn volstalen pinnen met vanonder een verbreding met een aangenaam gewicht van 5 á 7 kg. De werkwijze is zeer eenvoudig: Men heft de bareta met een lichte kreun op en laat deze vallen (liefst met de punt naar beneden). Vervolgens doet men dit nog 3 keer in de vorm van een vierkantje en telkens goed wrikken met de bareta. Daarna valt de losse grond eenvoudig weg te halen met de hand. Het lijkt wat primitief maar wegens de harde grond en bij gebrek aan grotere machines was dit de efficientste methode. Al snel beseften we dat ons reeds enorm brede team nog een pak breder en gespierder zou worden tegen dat we alle putjes gegraven hadden.

De rest van de week konden we ons nog bezig houden met het graven van deze putjes. Ons Lucina, de lieve moeder van Hugo kookte telkens voor ons. Wat er te eten viel was altijd een spannend momentje. Als we voor de keuken stonden werd er altijd druk gefilosofeerd of het nu boterhammetjes met nutella zouden zijn of een stuk spek met een eitje. Helaas bleek het antwoord 90% van de tijd rijst te zijn. Wat niet wou zeggen dat ons Lucina haar best niet deed. Elke maaltijd opnieuw stond ze op de uitkijk voor moest er een bord te bespeuren zijn dat er min of meer leeg uitzag. Onmiddelijk volgde dan ‘Un poco mas comida?’, en indien er dan een ‘no, gracias’ van ons volgde dan kon ons lucina haar teleurstelling moeilijk verbergen. Gelukkig was er Gerben nog die telkens als een brave jonge voor een tweede portie ging. Terwijl er naast ons Peruanen hun vierde portie verorberden.

Ondertussen hadden onze Peruaanse connecties (zijnde Ana Maria) een tripje voor ons geregeld in het weekend. Ze had een busje voor ons afgehuurd waarmee we gedurende heel het weekend zouden rondreizen. Zaterdagochtend vertrokken we immens vroeg (5u30) richting Gocta. In Gocta bevindt zich een waterval ‘van 2 verdiepen’. Zijnde eerst een val van 300m vervolgens een klein plateautje en dan terug een val van 400m. Een spectaculair zicht! Na een lange maar mooie wandeling van 5km door de bossen bereikte we de voet van de 2^e val. Hier stond een fris windje dat blijkbaar 24/7 waaide en veroorzaakt werd door het vallende water. We zijn tot vlak onder de waterval gegaan. In tegenstelling tot andere watervallen was deze waterval zo hoog dat het water niet echt meer in één stroom toekwam beneden, maar eerder in een soort van epische tropische stortbui neerkwam in cirkel met een straal van 50m aan de voet van de klif. Vervolgens gingen we naar Chachapoya een stadje in de bergen waar we gingen slapen.

De volgende ochtend bezochten we vlug de mooiste delen van chachapoya, zagen nog net de militaire parade die blijkbaar elke zondag plaats vindt en waar dan ook geen kat naar aan het kijken was, en reden door naar Kuelap. Kuelap is een oude stad van een indianenvolk (blijkbaar niet de Inca’s) op de top van een heuvel, een soort miniatuurversie van Macchu pichu. Alhoewel het grotendeels ruines waren was het toch een indrukwekkend zicht. De natuur rond de ruines was ronduit prachtig!